Wekelijkse schrijfopdracht #61 / Gesprek met de Don (2)

Een vervolg op: http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… 'Vertel, Tonie.' 'Zoals u weet, ben ik rechtshandig. Carlo heeft na het laatste gesprek dat ik met u had mijn linkerduim afgeknipt. Dat was pijnlijk, maar het was mijn verdiende loon. En, ere wie ere toekomt, Carlo heeft dat vakkundig gedaan. Dat zei zelfs de chirurg die de boel gehecht heeft.' Tonie keek even opzij, naar de brede man die nors, maar toch wat onzeker, in het niets staarde. 'Carlo?' De diepe bas van de Don, die vaak warm en amicaal klonk, riep nu beelden op van een ijskoude poolnacht. 'Met permissie, Don. Tonie is toch mijn zwager. Mijn vrouw bleef me maar aan mijn kop zeuren over die duim. Ik zweer het u. Op het graf van mijn moeder. Ik heb haar keer op keer duidelijk proberen te maken dat zaken nu eenmaal zaken zijn.' 'Maar je kon haar niet overtuigen?' Carlo spreidde zijn armen. 'Als Angela eenmaal iets in haar hoofd heeft, dan...' Een diepe zucht volgde. 'Als ik iets mag zeggen?' 'Hou het kort, Tonie.' 'Carlo heeft gelijk. Angela is een stijfkop. Tuurlijk, het was mijn opdracht om Vincento...' 'Stop!' De Don plaatste zijn wijsvinger tegen zijn lippen. 'Excuses, Don. Maar goed. Angela is mij altijd als haar kleine broertje blijven zien. Zij dacht dat ik het niet zou kunnen. Zij heeft Carlo zo gek gekregen dat hij het zou doen. Samen met mij.' Carlo ontweek de priemende ogen die zich op hem richtten en beet kort op zijn vuist. 'Zo is het, Don Salis.' 'Duidelijk. En toen?' 'Nou ja. Ik wist dat Vincento wilde vluchten. We hadden nog maar één dag. Ik wist welke vlucht hij zou nemen. Dus Carlo had bedacht dat ik hetzelfde vliegtuig zou boeken en dat ik dan met mijn koffer achter Vincento zou gaan staan en Carlo een teken zou geven. Omdat Carlo Vincento niet kent. En dan zou Carlo toeslaan.' 'Ga door.' 'Dus ik sta daar met mijn koffer in mijn rechterhand achter Vincento, en ja..' 'Ja?!' 'Toen, eh, moest ik mijn duim omhoogsteken, Don, als teken,' klonk het iel. 'Je linkerduim?' Tonie en Carlo knikten, berustend in het onvermijdelijke.