Ik heb bijna gedaan met eten als ik de ping van MSN hoor. De laatste beetjes prop ik in mijn mond en zonder iets te zeggen vlucht ik van tafel, terwijl ik het gezeur van mijn broertje negeer. Een oranje kader glimlacht me van op het scherm toe, maar ik staar enkel terug. De nickname van Hans is te lang, maar ik herken het begin onmiddellijk. Even twijfel ik. Ik kan de computer afsluiten en doen alsof mijn neus bloedt, maar erg vriendelijk is dat natuurlijk niet. Ik plof neer op de bureaustoel en alvorens ik het venster vergroot, adem ik nog even diep in en uit. hey lisa cv? Het nare gevoel in mijn buik neemt lichtjes af bij het zien van het neutrale bericht, maar keert na zijn uitnodiging voor een webcamsessie onmiddellijk weer terug. Karma bijt me in mijn bil, had ik vandaag maar niet slecht over hem moeten praten op school. In de afwas heb ik een goed excuus om het kort te houden, dus ik accepteer. De plaats boven mijn hoofd wordt ingenomen door een pikzwart venster. Erg vind ik het niet, zo hoef ik hem niet te zien. Staat je geluid aan zet eens aan Ik draai zacht aan de volumeknop en een moment later wordt de huiskamer gevuld door het angstaanjagende geschreeuw van een vrouw. De knoop in mijn maag wordt strakker. “Wat doe je nu? Zet dat akelige geluid af!” Ik merk dat hij aan zijn webcam prutst, wit verschijnt aan de rand. Een moment later zie ik een bebloede pols op het scherm. Ik schreeuw. Hij lacht. “Stop het, stop het nu, Hans. Wat ben je aan het doen?” Mijn gezond verstand zegt dat ik de sessie beter afsluit, maar ik hou mezelf tegen. Ik wil weten wat er aan de hand is, waarom Hans zich als een oen gedraagt. Het beeld verschuift weer en nu zie ik zijn gezicht. Bloeddoorlopen ogen kijken recht in de camera. Ik voel me naakt. Het touw rond zijn nek spant hij nog wat aan en dan krult hij zijn lippen in een bittere, treiterende lach. “Dit touw komt om jouw nek te hangen, Lisa. Had je me maar niet moeten dumpen.”