‘Jamie, dat ding neem je niet mee hoor.’ Jamie heeft een kleine plastic handboog in zijn hand, met als munitie een blauwe BIC pen. ‘Sophie, je begrijpt het niet.’ Hij spant de handboog naar achteren, de punt van de pen wijst in de richting van mijn rechteroog. Hij kijkt glazig uit zijn ogen, en om één of andere reden vermoed ik dat dit niet door de alcohol komt. ‘Jamie, neem je nou in de maling? Wil je me blind hebben?’ ‘Meer dan dat. Je kent de balpenmoord toch? Hadden ze het vorige week nog over bij dat werkcollege.’ Jamie kijkt vluchtig om zich heen. Zweetdruppels sprinten van zijn voorhoofd richting zijn neus. Zijn mobiel in zijn achterzak smeekt om zijn aandacht. Hij negeert het, een zeldzaamheid voor deze mobilomaan (zelfverklaard). ‘Jamie, doe dat ding weg. Deze grap heeft wel lang genoeg geduurd.’ ‘Sophie, ik meen het hoor.’ ‘Het is Marco zeker?’ Jamie’s pupillen vernauwen zich bij het horen van die naam. Marco, met zijn charmante glimlach en zijn functie als penningmeester die hij zo goed vervult. ‘Jamie, het was een one night stand. En waarom zit ik me hier eigenlijk tegenover jou te verontschuldigen? We zijn ‘just friends’.’ ‘’Just friends’?’ ‘Ja ‘friends with benefits’, weet je wel.’ ‘Maar honey, er is toch meer.’ ‘Jamie, als je dat ding weglegt ga ik er over nadenken. Het feestje is al lang begonnen.’ Jamie legt de handboog met de blauwe balpen op het bureau, en volgt me als ik gehaast de kamer verlaat. We zijn zeker tien minuten te laat en ik had nooit dat derde glas wijn moeten drinken. Hopelijk is Marco er niet.