wekelijkse opdracht #60: de brief Ik zit hier heerlijk in de tuin. Nu ja, terwijl ik dit schrijf, natuurlijk. Niet als jullie dit horen. Dan lig ik waarschijnlijk in een heel ander soort tuin. Gek idee is dat. Ik heb er een kopje koffie bij genomen en zo'n lekker taartje van Tonnie op de hoek. Bij het schrijven, dus. Hè, wat is dit lastig. Als ik eenmaal in die andere tuin lig, neem ik natuurlijk geen koffie meer. Geen taartjes meer van Tonnie. Die zal ik wel missen. Oh, nee. Als je dood bent, mis je niets. Jullie zullen Tonnies taartjes missen, die grote doos die ik altijd op mijn verjaardag had. Als je dood bent, ben je nooit meer jarig. Ik moest er eens rustig voor gaan zitten, heeft de notaris gezegd. Vandaar. Nu zit ik hier dus heel rustig, met mijn koffie en mijn taartje, maar dat maakt het nog niet makkelijk, hoor. Dat had ik hem ook wel gezegd, dat ik niet zo goed wist wat ik schrijven moest. Of hoe. Zo'n man studeert daar jaren voor, maar wat weet ik nu? En toen zei hij dus dat ik er gewoon maar eens rustig voor moest gaan zitten, dat het helemaal niet zo officieel hoefde ofzo, dat hij de zakelijke kant wel verder zou afhandelen. Maar wie kan er nou rustig schrijven terwijl hij zich het leven na zijn dood probeert voor te stellen? Niet leven na de dood, dan hè, daar geloof ik niet in, maar het leven, dat wil zeggen júllie leven, dat doorgaat na mijn dood. Ik vind het maar een gek idee. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik dood ben. Ik raak er maar van in de war. Dus jullie hebben mij als het goed is inmiddels begraven en zitten nu samen bij de notaris voor de officiele voordracht van mijn testament. Dat is echt een bizar idee. Jullie allemaal bij elkaar, zonder mij. Ik vraag me af wat jullie denken. Ik bedoel, ik ga er vanuit dat jullie verdrietig zijn dat ik dood ben, maar misschien gaat het wel echt zoals in de film en zitten jullie je nu allemaal te verkneukelen op wat je krijgen gaat. Maar jullie weten toch wat ik heb, dus dat slaat nergens op. Ik vraag me ook af wat jullie aanhebben. Dat klinkt vast ook gek. Maar het is nu zulk mooi weer, dat ik me jullie met blote armen en benen voorstel. En dat zal toch niet bij de notaris? Bij het voorlezen van mijn testament? Ik weet niet eens of het mooi weer is. Als jullie dit horen. Misschien is het wel winter. Misschien ben ik wel begraven in de sneeuw. Nu ja, terwijl het sneeuwt dan, hè, wel gewoon in de grond, natuurlijk. Moesten jullie na afloop je vingers warmen aan de koffie bij de cake. Ach, de koffie. Nu heb ik hem toch koud laten worden. Eerst maar eens mijn taartje. Misschien moet ik jullie van te voren vragen taartjes van Tonnie te regelen, in plaats van die begrafeniscake. Of misschien kan de notaris zoiets wel regelen. Ik zal het hem eens vragen. Ik moet hem toch nog eens vragen wat hij nou precies allemaal regelt. Zijn zakelijke kant. En wat ik dan nog precies moet doen. Mijn papier is nu immers vol, en ik heb er rustig voor gezeten, maar het voelt toch vreemd. Niet of ik het nu allemaal goed geregeld heb. Maar dat hoop ik wel. Ik wens jullie het beste. Zoals altijd.