Als laatste kom ik boven, iedereen zit aan een grote ronde tafel. Ik krijg een rood hoofd als ik op zoek moet naar de laatste vrije stoel, het is stil en niemand zegt wat. Ik weet dat er nog een stoel vrij moet zijn, en niet geheel toevallig vind ik hem bij Kees, m’n broertje. Hij had zijn hand wel even op mogen steken maar hij durfde niet, denk ik. Als ik zit wordt de stilte drukkend zwaar. Het wachten is op het moment dat onze vader het woord neemt. We hebben gefaald, zoveel is duidelijk. Naast hem zit Marloes, de notaris uit mijn dorpje. Ze heeft nog bemiddeld bij de aankoop van mijn eerste woning. Ze heeft een dik groezelig boek voor zich liggen, ze vinkt mijn naam af, zo lijkt het, en schuift het boek door naar onze vader. ‘Ben jij de laatste?’ Ik knik. Een domme vraag, zo op het eerste gezicht, maar hij weet hoe hij een schuldcomplex moet aandikken. Om ons nog meer in het schaamrood te duwen kijkt hij ons één voor één aan -het duurt even, we zijn met tweehonderd miljard- en zegt: ‘En? Wat hebben jullie gedaan met jullie erfenis?’