Mijn vriend Pedro, een neef van hem die politieagent is, en ik zaten samen gezellig in een café in Italië. De neef vertelde dat ze een grote drugsbende op het spoor waren en er al heel wat mensen waren gearresteerd. Ze hadden een ton cocaïne onderschept. ‘Dat is al vier ton zuivere cocaïne in anderhalf jaar,’ zei hij met een brede glimlach. ‘Goed werk van de politie,’ vond Pedro. ‘Ja. Er lopen nog een paar kopstukken rond, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat we die ook in de kraag kunnen grijpen.’ ‘Ik hoop dat die smeerlappen levenslang krijgen,’ zei ik verbeten. ‘Zij verrijken zich door anderen verslaafd te maken.’ De volgende morgen kochten Pedro en ik een rollator. Daarna gingen we met een taxi naar het vliegveld in Rome . We werden door een personeelslid van het vliegveld geholpen toen die zag hoe slecht wij ter been waren. We hoefden niet in de rij te staan voor een ticket naar Amsterdam. Ook werden we door de vriendelijke man door de douane geloodst. De handbagage moest wel op de band, maar daar zat uiteraard niets bijzonders in. De man vroeg of wij ons konden redden of dat hij een elektrokar moest vragen. ‘Graag,’ zeiden Pedro en ik tegelijk. Tenslotte wilden we wel serieus overkomen. Op Schiphol werden we ook met alle egards behandeld. Eenmaal buiten lachten we triomfantelijk. ‘Dat ging van een leien dakje,’ zei Pedro. ‘Dat kun je wel zeggen.’ We hadden extra kleren aangetrokken en overal zakjes coke in gepropt. Zelfs in onze onderbroeken. ‘Wat gaan deze kopstukken met de rollators doen?’ vroeg ik. ‘Die laten we hier staan en gaan op weg naar het goede leven, vriend.’