Mijn vader rende van de berg af, spreidde zijn vleugels, sprong… en vloog! Mijn hart klopte in mijn keel toen ook ik begon te rennen, bergafwaarts, voorwaarts. ‘Gebruik je vleugels’, schreeuwde mijn vader. Mijn voeten kwamen los, ik dook de hemel in. Ik was vrij! Als een roofvogel zwenkte ik boven de zee. Het eiland werd steeds kleiner. Daar gingen mijn paradijselijke kinderjaren, maar ook mijn door regels en ritme verstikte dromen. Ik zweefde mijn toekomst tegemoet, onafhankelijk, alles was bereikbaar. Ik hield mijn vader goed in de gaten en dacht aan zijn wijze raad: de gulden middenweg. Wordt geen laagvlieger, want dan kom je niet vooruit. Streef niet naar altijd hoger, want het verteert je hart. Mijn lieve, inventieve, moedige vader. Mijn veilige vader. Zelfs vliegen went. Trekvogels flankeerden ons onderweg, probeerden contact te leggen, maar lieten ons dan onverschillig weer achter. Ik vloog, maar kon nergens landen. We zagen veel, maar namen niet deel. De vlucht ging maar door, veilig en vertrouwd door luchtledige ruimte. Het inzicht trof me als een bliksem. Vrij? Onafhankelijk? Ik volgde mijn vader, blindelings! En ik was niet mijn vader, ik was uniek! Het werd tijd om mezelf te vinden, mijn eigen koers te bepalen. Mijn vader keek geschrokken omhoog toen ik ‘I love you’ naar hem riep. Ik vloog mijn zonnige toekomst tegemoet. Ik zou mijn eigen fouten maken. En ervan leren. VvP