De val van Icarus

Oh God, wat een vrijheid! Hoe heerlijk en heerlijker kan het worden. Geen denken belemmert mij meer, geen moeilijkheden, niks van dat al. Oh heerlijkheid, kom en ik zal je koesteren, naar je toe zal ik gaan. Is dat niet de wijsheid van een ieder die het leven weet te genieten? Maar wat nou denken; ik zal verder gaan, verder dan ieder om te bewijzen dat ik het lot kan tarten en er ervarener uit kan komen. Voel maar eens hoe heerlijk warm de zon mij verwent, ze trekt aan me, en sneller en hoger zal ik gaan. Zon, ik kom, ik kom naar je toe, ontvang mij met open stralen als waren het open armen! Maar wat nu, het wordt maar warmer en warmer, het zal me verbranden, en ik kan niet meer omkeren, mijn vleugels worden lam, ik kan niet meer vliegen lijkt het. Ik heb toch een heldere geest, wijs me dan nu de weg die ik moet gaan, alsjeblieft, ik houd het niet meer. Mijn vader heeft jullie toch met zorg gemaakt, er is niks mis met jullie. Misschien is het mijn gewicht die jullie niet kunnen dragen? Oh had ik maar op mijn gewicht gelet, nu lijkt het te laat! Oh help me, help me dan toch, ik zal vallen, ik ben bang banger dan ooit… Sorry vader, ik wilde zoveel en nu heb ik niks, het spijt me zo. Ik val nu sneller en sneller, Vaarwel vader en wereld, vaarwel.