#58 - ouwe

Ah, ik zie nu 250 woorden onderaan de opdracht staan. Ik geef de schuld aan de wijn en blijf tegendraads / ga niet schrappen. De afgelopen twee keer geen reactie van de coaches, wellicht nu wel.

"Ik weet niet hoe lang ik nog moet vallen maar het begint me te vervelen." Mooie zin, en mooi lekker lopend verhaal: waar wat teveel wijn al niet goed voor is! Twee keer 'overweldigend' in het beginstukje vind ik wat minder lekker lopen.

Goed gedaan Darkvalley. En ach ik kan ook niet tot 250 tellen met een paar glazen wijn achter mijn kiezen. Toch wat zeurtjes: "en ik merk dat langzaam maar zeker, we meer snelheid maken." is een zin die ik niet lekker vind lopen. Zo zitten er een paar meer in je verhaal verstopt. Het verstoort het ritme waarin ik hoopte te komen en die zo belangrijk is bij zo'n catastrofe als deze. Toch is het inhoudelijk wel mooi omschreven. Ik houd van je realistische manier van vertellen.

Intrigerende hoofdpersoon, hij irriteert me met zijn arrogantie, met zijn warrigheid (sterren die woedende beesten worden? en wat heeft de maan met alles te maken?), maar doet me ook glimlachen ("ik weet niet hoe lang ik nog moet vallen, maar het begint me te vervelen"- hilarisch!). Prachtige afsluiting ook! En zo zitten er meer pareltjes van zinnen tussen. Maar ik ben het eens met pim2000: een goede redactieslag zou je verhaal sterker maken.

was het alleen wijn?

Hee hallo allemaal. We zitten hier in luxemburg met van die pakken wijn vaan een liter of drie. Lekkere zwoele avonden en dan gaat het vrij hard ;) Dank allemaal voor de reacties. Ik ga kijken of ik vanavond een stuk redactie kan toepassen en de zinnen vloeiender kan maken. @ Pater, mee eens :) @ Pim, "en ik merk dat langzaam maar zeker meer snelheid maken." een woordje eruit en hij loopt al beter. Dank! Ik zal de andere zinnen eens rustig bekijken @ krintje. Ik heb icarus omgebouwd tot een god die met zijn vader vanuit het uiteinde van het universum naar onze aarde toekomt, maar met de bedoeling om te landen op de maan ;) Althans, dat vond zijn vader. @ Schrijvenmaar. Wel een boel wijn! :D

Dat je met zoveel wijn aan de wekelijkse schrijfopdracht denkt :D Leuk geschreven, nog even nakijken en dan heb je echt een goed verhaal.

Ik ben het met de vorige sprekers eens. 2x overweldigend viel mij ook op. (armer - armen) (gebeurd - gebeurt) Jullie zijn dus van koers veranderd. Moet kunnen. Aangezien je je toch verveelt tijdens het vallen, heb je de tijd om het een en ander bij te schaven. Heb je geen zin, dan doe je het niet.

Als de wijn is in de man, laat hij zien dat hij schrijven kan! :o 784 woorden :thumbsup:

Foutje

Foutje

Bedankt. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, Niet je beste werk Darkvalley. Het verhaal loopt moeizaam, door een overdaad aan stroeve zinnen. Misschien had een herschrijf de volgende ochtend met een kopje koffie een beter resultaat gegeven.

Je hebt een creatieve draai aan de mythe gegeven. De vliegmachine, de omgekeerde reis (naar de aarde toe in plaats van ervan weg). Leuk! Maar de tekst heeft, zoals je hierboven al in een aantal opmerkingen hebt kunnen lezen, inderdaad nog redactiewerk nodig. Doen! Met of zonder wijn. En dan hou je een goed stukje over. Et voilà, nu heb je wat je zo graag wilde: een "reactie van de coach" :-)

Ik sluit me aan bij wat hierboven is gezegd. Als je er nog aan gaat schaven: ik vond het nogal verwarrend waar ze eigenlijk waren. Pas tegen het einde begreep ik dat ze niet in de dampkring van de aarde waren. Misschien kun je daar eerder in het verhaal ook al hints over loslaten. En wat heeft hij nu: vleugels, een vliegmachine of een vliegtuig?

Het begin leest erg vlot weg, het middenstuk verveelt niet alleen de HP maar vertraagt ook mij als lezer. Grappig die dramatische afsluiting terwijl de Hp eerst zo irritant zelfverzekerd is. Welke wijn was het? Dat is een aanrader! ;)

Allereerst, dank jullie wel voor de reacties. Erg leuk! @ Angelique, Een vakantie geeft veel inspiratie. En schrijven is nu eenmaal een hobbie. @Tsja, Het stukje was opgeschreven zonder nog een keer nalezen :) Nooit een probleem om iets te herschrijven. @Blavatski, Proost! Nu maar hopen dat zonder wijn ik ook wat kan neerschrijven :) @Olaf, Geen enkel probleem, dit stukje kwam pas vrij laat, de inspiratie voor deze opdracht was niet gemakkelijk omdat het verhaal van icarus zelf erg dominant in mijn hoofd zat. Ik hoop dat het herschrijf je meer kan bekoren. @Schrijfcoach Joey, Dank je wel voor je reactie. Zoals je aangeeft is dit forum een bron van kennis en kunde waar ik graag en plezierig van leer. Toch is een reactie van de coach leuk omdat dit vaak gedaan is zonder kennis van eerdere schrijfsels. @Allie, Dat was een onderdeel van de verassing ;) Wat ik wel heb aangepast zijn de referenties naar het ding waarmee hij door de ruimte gaat. Nu wat uniformer. Dank je wel voor je reactie, @Marietje, Het was iets van een Australische witte droge shardonie. Een blauwe doos bij de lidl. Maar pas op, wijn op vakantie thuis, smaakt altijd... anders. ;) --------------------------- herschrijf , mijn ouwe - nu zonder wijn, maar met een biertje --------------------------- Mijn ouwe kijkt nog even achterom en zwaait, het afgesproken teken om te vertrekken. Met een sierlijke sprong gaat hij de diepte in en ik volg hem zonder aarzeling. Het gevoel om te vallen is overweldigend en mijn maag keert zich om op het moment dat ik mijn armen uitstrek. De vrijheid is opwindend en ik schreeuw het uit van vreugde. De zwaartekracht tart ons niet en langzaam maar zeker krijgen we het ritme te pakken. Met de rustige bewegingen die ik de afgelopen dagen heb geoefend bestuur ik de vliegmachine. In de verte is een klein blauw stipje te zien, met vlak daarbij ons einddoel. Nog zo ontzettend ver weg. Hoe anders had het kunnen zijn, ik laat de gedachte maar snel varen. Het heeft geen zin om er verder over na te denken nu het eindeloze duister langzaam maar zeker weer vorm en betekenis begint te krijgen. Ik merk dat we meer snelheid maken, waar eerst de sterren rustig bewogen, lijken ze nu voorbij te vliegen als woedende insecten. Vaag ben ik me bewust van de zon die op mijn rug schijnt en ik weet dat we in de buurt beginnen te komen. De warmte is bijna tastbaar en verdrijft langzaam de kou van het diepe, maar ik wil meer. Ik moet dichterbij komen, de enorme bol is als een magneet en ik ben van ijzer. Nog even en dan kan ik mijn hand uitsteken en hem aanraken. Opeens is de warmte teveel en ik besluit dat het genoeg is. Ik wend me af van de zon en zie dat mijn vader al snelheid aan het minderen is. Als ik niet uitkijk dan vlieg ik hem voorbij. Snel trek ik aan de hendel maar er gebeurt niet wat ik wil. Over mijn handen loopt een kleverige massa en ik zie het vliegtuig aan een kant breken. Dit gaat te hard! Ik kijk naar mijn vader terwijl ik langs schiet. Hij heeft zijn mond open en lijkt iets te zeggen, uit alle macht schreeuw ik terug maar er klinkt geen geluid. Het stipje is uitgegroeid tot een grote blauwe bal en ik kan land en water onderscheiden. De planeet blijft groeien totdat ik niets anders meer kan zien. De buitenkant van de vliegmachine gloeit rood op en nu ik niet kan remmen, zal ik gehuld in een vuurbol de planeet betreden. Ik kijk achterom en zie in de verte de man die dit heeft bedacht, op zijn gezicht zie ik woede. Mijn ouwe is altijd zo pessimistisch. Het was de bedoeling om te landen op de kleine maan, die om de planeet heen draait, maar nooit op de planeet zelf. Ach, denk ik bij mezelf, ik koers recht op een grote landmassa af en daar heb ik, zoon van een god, geen last van. Het vuur is hevig en vernietigt de vliegmachine, maar zo snel als het begon is het nu uitgegaan. Ik weet niet hoe lang ik nog moet vallen maar het begint me te vervelen. Ik zal vast een enorme krater slaan en de inheemse bevolking uitroeien, het deert me niet. Stervelingen zijn nu eenmaal bedoeld om dood te gaan. Ik draai op mijn rug en kijk naar de maan waar mijn vader nu ongetwijfeld al is. Het is irritant maar ik heb een eeuwigheid om uit te vinden hoe ik weer naar de sterren kan gaan. De lucht begint meer substantie te krijgen en een naar geluid zwelt aan tot een bulderend geluid. Het kan maar een ding betekenen. Nog even en ik verwoest de landmassa onder me. Ik doe mijn ogen dicht en kan een glimlach niet onderdrukken. Ze zullen me vereren als de godheid die ik ben en ik kijk nu al uit naar de manieren waarop ze dat gaan doen. Langzaam draai ik me weer om zodat ik kan zien waar ik land en doe mijn ogen open. Een blauwe glinstering begroet me waar ik land verwacht en herinner de waarschuwing van mijn ouwe dat water, onze ondergang is. Een traan welt op in mijn ooghoek, een eeuwigheid aan kennis en zo zal ik eindigen. De bevolking zal me enkel kennen als een streep licht in de lucht.