Wat een heerlijk gevoel is dat: de koele wind in je oksels, een vriendelijk zonnetje op je gezicht en een spannende kriebel in je buik. Toen ik klein was, fantaseerde ik dat ik kon vliegen. Ik ging op het hoogste punt van de duinen staan en maakte flapperende bewegingen met mijn armen. Jaloers keek ik hoe de zeearenden van schrik opvlogen, met hun stevige, brede vlerken. Dat wou ik ook! Nu zweef ik hier, met mijn enorme vleugels. Het wieken is zwaarder dan ik dacht. Zou dat voor vogels ook zo inspannend zijn? De aarde wordt steeds kleiner onder mij. Ik kan mijn vader niet eens meer zien. Waarom mocht ik ook al weer niet te hoog vliegen? Ik kan het me werkelijk niet meer herinneren. Zo van boven ziet de zee er heel anders uit. De golven lijken net rimpeltjes. Zeg, wat vliegt daar nu? Was dat een veer? Ik ben op deze hoogte nog helemaal geen vogels tegen gekomen. Nou ja zeg, daar wappert nog een veer! En nog een... Waar komen die veren zo ineens vandaan? En wat druipt er voor plakkerigs langs mijn gezicht? Ineens hoor ik het mijn vader weer zeggen: 'Pas op dat je niet te hoog vliegt, want dan smelt de was door de zon.' Overal dwarrelen nu veren en de aarde komt snel dichterbij. Het frame van mijn vleugels is al bijna helemaal kaal! De kriebel in mijn buik wordt een knoop, ik heb het gevoel dat ik moet braken. Ogen dicht! Plons.