'Apothekers verdienen niets meer tegenwoordig,' bromde de oudere man voor mij. Ik stapte net de apotheek binnen en sloot aan in de lange rij die voor de balie stond. Alleen de middelste balie was open, de computers links en rechts waren onbemand. 'Toch kan het niet alleen daar aan liggen,' bemoeide een gezette vrouw zich ermee. Ze had plaatsgenomen op een stoel in het wachtgedeelte van de winkel. 'Er lopen genoeg mensen rond, maar die zijn allemaal zogenaamd druk met andere dingen. Ik snap werkelijk niet waarom ze er niet een tweede balie bij openen.' Terwijl ze dit zei, had de man voor mij haar strak aangekeken. Nu richtte hij zijn blik weer naar voren en leunde zwaar op zijn wandelstok. Achter de kassa deed een jong grietje haar best om aan een man van allochtone afkomst uit te leggen hoe zijn vrouw haar antibioticakuur het beste kon innemen. Mijn oog viel op de monitor aan de muur. 'Wij nemen de tijd voor u en uw medicijnen. Wij beantwoorden uw vragen graag in een persoonlijk gesprek.' 'Maar dan moet je wel eerst een half uur in de rij staan,' vulde ik aan. Blijkbaar zei ik dit hardop, want de vrouw op de stoel reageerde. 'Het is toch belachelijk! We betalen ons blauw en dan moeten we ook nog zo lang wachten. Je maakt mij niet wijs dat dat niet anders kan.' 'Er zit niets anders op,' zei de oudere man bitter. 'Ik moet toch mijn pillen hebben. En ach, op mijn leeftijd heb je niet zoveel beters te doen.' 'Wie mag ik helpen?' vroeg de apothekersassistente. De man voor mij stapte voorzichtig naar de balie. 'Medicijnen voor Van Dijk, alstublieft.' 'Wat is uw geboortedatum?' Het meisje lachte vriendelijk. Ze was het hoogtepunt van de dag van meneer van Dijk.