‘Hey luister, ik heb eigenlijk niet zo’n zin om weer in die stoffige studio te gaan zitten.’ Miriam kijkt verveeld door de beslagen voorruit. Haar armen stuurs over elkaar, en haar voeten nonchalant op het dashboardkastje. Het is weer ‘mission impossible tijd’ met haar. ‘Je weet dat we geen keuze hebben. Bij het laatste optreden stonden nog geen honderd mensen. We hebben het geld nodig.’ De studio is een klein oud postkantoortje dat we drie jaar geleden gekraakt hebben. Bij binnenkomst schiet een rat voor onze neus voorbij. Ik slaak een gilletje, aanstelster dat ik ben. ‘Het wordt hier steeds erger,’ zegt Miriam. ‘Komt goed. Als dit album loopt, huren we een echt pand.’ Ik nestel me op de versleten poef, naast het krakkemikkige bijzettafeltje. Het notitieblok dat erop ligt is nog maagdelijk wit. ‘Nee, niet nu,’ zeg ik, als Miriam speels de wodkafles en de shotglazen op tafel zet. 'Minnie, kom op zeg.' ‘Goed eentje dan.' De adrenalinestoot van het hoge alcoholpercentage zorgt er voor dat er zich wat ontwikkeld in mijn hoofd. Een soort plan of zo. ‘Ik weet een goede zin. Twee goede zinnen zelfs.’ ‘Werkelijk?’ ‘Ja’ zeg ik snel, ‘wat dacht je van…superman can’t move his legs. And I can’t use my arms.’ Miriam kijkt me glazig aan. ‘Minnie, volgens mij bestaat die tekst al…’ ‘Beter goed gejat dan slecht bedacht toch?’ Miriam grinnikt zachtjes en neemt nog een wodkashot. ‘Ach, wat maakt het ook uit, we zitten toch al in de problemen.’