Echt gebeurd Tja? Ik herken veel van je verhaal in mijn eigen kinderen. Zelfs tijdsafspraken maken helpt niet bij hen. De hedendaagse verslaving zullen we maar zeggen. Een paar overpeinzingen "maar er is geen ruimte genoeg..... " zou ik schrijven als : "maar er is te weinig ruimte." en twee keer vlak achter elkaar "dat verrekte ding" vond ik wat storend. Verhaal erg leuk. Uit het leven gegrepen. Dank je wel voor het delen

Hallo Tja Een leuk herkenbaar eigentijds verhaal. Ik 'proef' frustratie tijdens het diner ;)

Hoi Tja, Omdat het twee keer achter elkaar is valt het op. Ik zou het in de dialoog laten staan, maar uit de verteller zijn woorden weghalen. Maar dat is persoonlijke voorkeur.

Ha Tja, Leuk geschreven, wel een beetje vreemd / lijkt op mental breakdown van de moeder, aangezien het lijkt dat het diner ook voor de gasten voorbij is, enkel door de ipad. Wel erg herkenbaar, op vakantie / uit eten nemen wij altijd de ipad mee voor ons grut. Altijd afkeurende blikken bij overige gasten, dan 2 stille kindjes en niemand heeft meer bezwaar ;)

Leuk verhaal. Ik moest ook even nadenken waarom het hele diner werd afgebroken. Moeder zal het wel erg zat zijn geweest.

Ik lees het dat 'het verrekte ding' een druppel is die de emmer bij moeders doet overlopen. Dat maakt me nieuwsgierig naar de werkelijke reden van haar 'ontploffing'. Overigens schijnt het te doen te zijn om in 1 ruk het tafelkleed eronder vandaan te trekken: https://youtu.be/_IieEF_FPAM De truc zit 'em in de snelheid! ;)

Behalve dat het wat kort is, mis ik toch de bizarre Tja-wending in het verhaal. ik had me er eerlijk gezegd op verheugd en nu ben ik beetje teleurgesteld. Je aanbod om een biertje te drinken is bij deze aangenomen. Je kan veel beter.

Dag Tja, Als grootmoeder zie ik deze wantoestanden bij mijn kinderen en kleinkinderen. Ik erger me dood aan die ongemanierde manieren....Maar ja, ik heb geleerd te zwijgen. Als je er iets van zegt ben je een vervelend oud mens! Ik heb nog meegemaakt dat we stipt om 18 uur met gewassen handen en gekamde haartjes, muisstil aan tafel moesten zitten. We mochten alleen spreken als ons iets gevraagd werd. Eerst bidden en na het diner dankgebed. Ik denk er met heimwee aan terug :o Moet je nu eens proberen. De leeftijd van de toenmalige kinderen lag tussen 20 (!) en 14. Ik was het jongste (aangenomen kind) en heb deze jaren als een heel fijne tijd ervaren. In mijn eigen gezin heb ik zo'n beetje de middenweg bewandeld. Mijn kinderen vragen nu nog wel eens voor de grap: "Mam, mag ik van tafel?"

Ik snap Peter natuurlijk wel ;). Graag gelezen, Tja. De reactie van Peter op het eind vind ik misschien wat ongeloofwaardig. Wanneer mijn moeder zoiets zou doen zou ik niet antwoorden met een 'oké', dat is misschien net iets te droog.

Hilarisch. Weer de moeder met het zeer korte lontje. Misschien niet geheel realistisch maar maakt jouw verhalen wel uniek. Heel graag gelezen. Kennelijk vind ze de belangrijke mensen voor haar niet belangrijk genoeg om zichzelf voor schut te zetten. Of is ze daadwerkelijk zo impulsief?