Hij stond daar zo'n bordje in de lucht te houden. Ik verwachtte een naam te kunnen lezen met daaronder de naam van een bekende multinational, maar het was blanco. Naast, voor, en achter hem, stonden nog meer mannen, en ook vrouwen, met dergelijke bordjes die wel beschreven waren. Het waren geen indrukwekkende mannen, wel mooie vrouwen. Nou goed, die ene man die blijkbaar stond te wachten op 'Frau Dr. Littbarski. BASF.' leek op een filmster. De mooie vrouwen stonden, zo kon ik lezen, te wachten op zakenlui uit het voormalig Oostblok of sjeiks uit het Midden-Oosten. De onopvallende mannen waren gestuurd om Engelsen, Amerikanen of Canadezen op te pikken. Ik gunde me de tijd om plaats te nemen op mijn hardcase en de man met het witte bordje te observeren. Hij stond daar doodgemoedereerd. Terwijl links en rechts en voor en achter hem professionele en plichtmatige begroetingen plaatsvonden, waarop bordjes daalden en gearriveerde reizigers naar buiten werden begeleid, blikte hij zo op het oog zonder verwachting, maar ontspannen voor zich uit. Na een stief uurtje overwon de nieuwsgierigheid de gene en stapte ik op hem af, mijn koffer achter me aantrekkend. 'Op wie wacht u nu eigenlijk? Er staat geen naam, geen firma. Niets.' Ik wees op het bordje. 'Ach, ik heb een half jaar geleden de jackpot in de Staatsloterij gewonnen. Uitermate prettig, dat ga ik niet ontkennen, maar ik begon mijn werk toch te missen. Waar moet u heen?' 'Maastricht,' antwoordde ik. Hij nam in een geoefende beweging het handvat van mijn koffer over. 'Als u mij wilt volgen? Het is gratis hoor, het is nu tijdverdrijf. De hele dag thuis is ook niet alles.' Voor de luchthaven zag ik vorsende blikken die mijn status trachtten in te schatten, terwijl hij het portier van een zesdeurs limousine voor me openhield.