Klara tien rent voor me uit, ze maakt een vreemde huppel. Het hek naar het weiland staat open. De geur van vers gras bedwelmt me, het is het paradijs. Na vijf maanden kuilgras ben ik er echt aan toe, bijna struikel ik over mijn poten. Af en toe drijft er een wolk voor de zon, maar dat maakt niet uit. Traag herkauw ik, zo lekker. 'Wat een kabaal hiernaast,' zeg ik tegen Klara tien. Ze draait haar kop. 'Ja, mensenvrouwen kibbelen om alles. Ze zouden wat meer aan contemplatie moeten doen.' Ik knik en leg een verse vlaai. Mijn staartje krult er van. De zon zakt langzaam en mijn kaken zigzaggen. 'Hé, Klara tien. Zag je dat?' 'Wat?' 'Er vloog net een tafel het weiland in.' Ze draait zich op haar andere zij. 'Welnee, je hallucineert. Je hebt te veel gras gegeten.' 'Nee, het is echt zo. Kom mee.' Met enige moeite kom ik overeind, ik voel me nogal dizzy. We sjokken naar het eind van de wei. Op het belendende plaveisel staan twee mensenvrouwen tegenover elkaar en er liggen omgevallen stoelen, van die Franse met gekrulde poten en ronde zittingen. 'Ik dacht dat je mijn beste vriendin was,' zegt één van de mensenvrouwen. 'Hoe kon je? Met mijn man.' Klara tien schudt even haar kop en draait zich dan om. 'Wat een flauwekul.' Ze waggelt naar de afgedankte badkuip, die tot de rand is gevuld met regenwater. Ik blijf staan, het fascineert me. 'Stom beest,' zegt één van de mensenvrouwen. 'Kijk de andere kant op.' Er staan tranen in haar ogen en ook al ben ik nog maar een vaars, ik snap haar wel: ze is uit het paradijs verdreven.