'Heeft iemand al contact gelegd met familieleden?' Carolien pakt het klembord met medische gegevens dat aan het voeteneind van het bed hangt. De patiënt is een jonge man met blonde krullen. Hij heeft zijn ogen gesloten. Om hem heen staan allerlei apparaten die zijn vitaliteit zorgvuldig monitoren. 'Nee dokter, we weten niet wie hij is,' zegt de zuster die zijn infuus aan het vervangen is. 'Hmm... een John Doe dus,' zegt Carolien peinzend. Zakelijk vervolgt ze: 'Dat is erg onhandig, er moeten belangrijke beslissingen genomen worden. Als ik dit zo zie,' ze tikt op het klembord, 'heeft meneer weinig tot geen hersenactiviteit meer. Heeft meneer een donorcodicil?' 'Dat weten we ook niet. Hij is binnengebracht zonder persoonlijke bezittingen.' 'Hmm... ook geen kruisje, ster, of...' Ze denkt even na. 'Halve maan?' 'Nee, niets.' Carolien zucht en diept een pen op uit de zak van haar witte jas. Ze zet een kruisje in een vakje op het klembord. Levensovertuiging onbekend. 'Dat is balen, ik hoopte dat dit mijn makkelijke patiënt was vandaag.' Ze hangt het klembord weer aan het voeteneind van het bed en loopt vastberaden de kamer uit. Op de drempel draait ze zich nog een keer om. 'Heeft iemand meneers penis al bekeken?'