Sinds enige tijd is er deining in onze stad die de mooie naam Naïvida draagt. Er is een prediker opgedoken in onze contreien. Het is een knappe man met een warme stem. Met veel enthousiasme spreekt hij de menigte toe. “Ik ben gekomen met een grote missie”, zo begint hij. “Ik ben gekomen van een verre planeet met een beschaving die in hoge mate jullie samenleving overtreft. De godsdienstoorlogen die hier woeden komen bij ons niet meer voor. Deze aarde zal binnenkort vergaan. U bemerkt allemaal vast wel de tekenen van een nakende ondergang. Op een verborgen plaats, niet ver van hier, wacht een ruimteschip dat mij en de uitverkorenen naar een betere wereld zal brengen. De uitverkorenen zullen spontaan naar mij toekomen. Zij voelen diep in hun hart dat ze niet in deze beschaving thuis horen. Ze zijn rein. Hebzucht is hun onbekend. Ze worden niet geplaagd door jaloezie en toorn. Hun enige wens is om goed te doen. Om de medemens te helpen. De hongerigen te voeden en de naakten te kleden. Zij eren hun vader en moeder en begeren niet andermans vrouw. Zij doden niet, noch mensen, noch dieren; hebben respect voor moeder aarde en gaan voorzichtig om met haar goede gaven. De personen die niet uitverkoren zijn bespotten de reinen van hart, en vertrappelen alle ethische waarden. Zij hechten zich alleen aan de materie en zijn vooral op het bevredigen van hun lusten uit. Zij folteren hun medeschepselen met woord en daad. Zij vernietigen de prachtige planeet waarop ze leven.” De kring van mensen die zich rond hem geschaard heeft zwijgt in verstomming. Een enkeling durft wel eens zijn mond roeren, maar die wordt hem kordaat gesnoerd. Met ogen vol liefde laat de vreemdeling zijn toehoorders zien dat hij in hen allemaal uitverkorenen ziet. Zijn fluwelige stem laat weten dat hij met enkele vrienden in Villa Vogelzang logeert. Daar kan men zich inschrijven om mee de ruimte in te gaan. Over de bezittingen die men helaas moet achterlaten wegens plaatsgebrek zullen zijn vrienden zich bekommeren. Het gaat er nu om het vege lijf te redden.