Chris zette zijn motor stil vlak voor zijn grootouders die voor hun huis stonden. ‘Wat is hier wel aan de hand?’ vroeg hij, terwijl hij zijn helm afzette. Hij keek in hun woedende ogen. ‘Het kostte me nogal wat moeite om de mensen op straat te ontwijken. Ze gingen geen stap opzij.’ ‘Ruzie.’ antwoordde zijn opa verbeten. Hij perste zijn lippen op elkaar waardoor er een stukje van zijn snor tussenkwam. ‘Ons geloof is gesplitst,’ vervolgde hij. ‘Welk geloof in godsnaam? Jullie geloof betekent toch niet meer dan saamhorigheid en gebruiken de kerk alleen om problemen te bespreken?’ ‘Precies. Daar is nu dus een eind aangekomen.’ Zijn grootvader sloeg hard met zijn vuist op het stuur van de motor. ‘Vuile smeerlappen,’ schold hij. ‘De mensen die zelf geen kippen hebben, hebben die van anderen vergiftigd.’ John keek verbaasd. ‘Wat is de reden?’ Ze ergeren zich dood aan de herrie ’s morgens.’ Chris schoot in de lach. ‘Komen er nu alleen kiploze mensen in de kerk of andersom?’ Zijn oma trok haar jurk omhoog om haar tranen weg te vegen. Ze had niet door dat daardoor haar blote billen zichtbaar werden. ‘Het is niet grappig, Chris,’ zei zijn grootvader verwijtend. ‘We hebben een van de kerels gisteren in onze tuin gezien. De volgende dag waren de beesten dood. Daarom heb ik jou gebeld. Jij bent handig en ik heb een geschikt mes waarmee je iemand gemakkelijk kunt doodsteken.’ Met open mond staarde Chris hem een paar tellen aan. ‘Ongelooflijk. Zelfs een kerk die saamhorigheid verkondigt, zorgt voor oorlog.’ Het ging zijn grootvader kennelijk niet te ver om van hem een moordenaar te maken. ‘Idioot,’ mompelde hij. Chris bedankte voor de eer. Hij zette zijn helm op en zei: ‘Ik kom wel weer langs als de rust hier is weergekeerd.’ Hij gaf gas en stoof weg.