@ 56 Volle maan

Met een tevreden gevoel kijkt ze naar haar cirkel van dertien stenen. Alles klopt precies. De zelfgemaakte bezem van wilgentakken staat rechtop in het midden. Uit haar rugzak pakt ze waxinelichtjes, plaatst die in de vier windrichtingen, en steekt ze aan. Ondanks de wind flakkeren de vlammetjes niet, dat ziet ze als een goed teken. Een geur van dennen en hars komt vanuit de zwarte diepte, ze bevindt zich boven de boomgrens. De stilte hier dringt diep in haar poriën. Het is een heldere nacht, aan de overkant ziet ze in de flauwte van het maanlicht het kruis op de top van de berg staan. Dat is de poort! Het platte rotsplateau gonst onder haar blote voeten, de scheiding tussen de werelden is hier dun. Zes maanden heeft ze dit voorbereid. Iedere volle maan stond ze op deze plaats. Alleen zij heeft de doorgang gevonden. Ze stapt in de kring, pakt haar bezem, en plaatst hem tussen haar benen. Haar lange jurk bolt op. Nog even, en dan vliegt ze naar de toekomst. De mensheid is net een kudde schapen. Zien ze dan niet dat ze alles naar de verdoemenis helpen? Zij is de uitverkorene. De rest is de weg kwijt. Bovendien moet ze de bloedband van haar ongeboren kindje beschermen. Zelfs een blinde kan zien dat de wereld op een catastrofe af dendert. Een windvlaag waait een zwarte lok voor haar ogen. De schreeuw van een adelaar doorbreekt de stilte. Nog een teken! De maan is enorm en werpt haar zilveren licht bijna op het kruis, zij moet er recht boven staan. Ze wacht, voelt hoe de wind stilvalt en er een vacuüm ontstaat, het drukt in haar oren. De aarde houdt net als zij haar adem in, en ze versmelt met haar omgeving. Dan licht het kruis op. Er gaat een siddering door haar heen. In de kleuren van een regenboog ontstaat er een pad. Ze wist het! En ze springt.