'Papa, wat ik je nu ga zeggen doet pijn.' tegenover me zit Lucas die me strak aankijkt. 'Ik voel me geen Christen meer en neem per direct afstand van het geloof.' Verbouwereerd kijk ik mijn zoon aan. 'Hoe ben je tot dit inzicht gekomen Lucas?', stamel ik. 'Ik heb lang getwijfeld, maar nu het Vaticaan het homohuwelijk een nederlaag voor de mensheid noemt haak ik per direct af.' 'Maar jongen, hoe kun je nu afstand nemen van iets dat zo veel goeds heeft gebracht?' 'Hoe bedoel je?' zegt Lucas geagiteerd, Wil jij die ziekelijk pedofiele priesters, kortzichtige bisschoppen en dictatoriale leiders van de kerk werkelijk scharen onder het goede?' Lucas' provocerende woorden raken me diep, maar desondanks blijf ik kalm. Ik probeer me te beheersen in de overtuiging dat ik alleen met argumenten mijn zoon weer op het rechte pad krijg. 'Lucas het geloof kent zijn keerzijde, daar heb je gelijk in, maar vergeet de andere kant niet. Geloof verbroedert, geloof geeft hoop, geloof...' 'Vader stop.' onderbreekt Lucas me, 'Ik weiger om jouw overtuigingen nog langer voor waar aan te nemen.' Jarenlang heb ik gepoogd mijn zoon tot christen op te voeden. Tot vandaag dacht ik dat ik hierin was geslaagd, maar tot mijn grote verbijstering verbreekt Lucas hier recht voor mijn neus de banden met zijn religieuze DNA. 'Lucas volg je hart. In je hart weet je dat Hij bestaat.' doe ik in een poging het tij te keren. 'Nee vader, God bestaat niet. Het Christendom is een geloof. Het zit in het woord besloten, GELOOF. Als we wisten dat God bestond dan spraken we over wetenschap, niet over geloof.' Lucas kijkt me uitdagend aan. 'God heeft na de komst van Jezus twee duizend jaar de tijd gehad om zich opnieuw te manifesteren.' gaat hij verder, 'In al die tijd heeft hij zich nooit getoond. Sterker nog, als God echt bestond zou hij met de huidige kerkelijk leiders dan niet onmiddellijk ingrijpen? Waar is Hij als je hem nodig hebt?' Ik val stil, voel me gebroken. Flarden omgevingsgeluid waaien naar binnen en doorbreken de ijzige stilte die over ons is neergestreken. Het gekakel van de kippen en het gekraai van een haan, welke mij normaal gesproken vrolijk stemmen, irriteert me nu mateloos. Alsof in het land der kippen alles koek en ei is? 'Jongen, je kwetst me diep en stelt me ernstig teleur,' weet ik na lange stilte tenslotte uit te brengen, 'maar laat ons tenminste samen bidden, dan komen we er vast wel uit.' Ik sluit mijn ogen, vouw mijn handen en richt me tot God. Ik voel een tochtvlaag langs me heen glijden, terwijl in de verte de achterdeur met een klap wordt dicht gesmeten.