Allemaal zijn we er door gezegend. De heerser vergeet immers niemand, al zijn er nog steeds schaapjes die de weg naar de stal niet gevonden hebben. Al mijn hele leven sta ik voor hem klaar. Ik ben er wanneer hij me roept. Van bij mijn geboorte was er een hechte verstrengeling. Jouw pad volgen, liefste heerser, is mijn voorbestemming. Nee, ze waren het pad volkomen bijster, dat had Gerard ons geleerd. De twee mogelijke oplossingen, die had hij ons eveneens aangereikt. We moesten helpen om ze allemaal in de stal te krijgen, de schaapjes. Ofwel probeerde je het met woorden en kreeg je het deksel meer dan eens op de neus ofwel gebeurde het iets dwingender. Ze omschreven me als uiterst loyaal, iemand met strakke idealen. Ik ben vroom en onversaagbaar. Het voelde alsof ze me doopten, ze toonden me hoe de wereld zou kunnen zijn, zou moeten zijn. We geloven niet in medailles, maar deden we dat wel, dan kreeg ik er zeker eentje opgespeld. Ik ben uitzonderlijk, een rolmodel, een uithangbord voor de toekomst. Wellicht kon ik een profeet worden, mezelf vereeuwigen. Ik werd hun zendeling, een onsterfelijke. Als ik moest zou ik vechten, voor mijn idealen. Ja, het zijn moeilijke tijden, maar als iedereen zijn steentje bijdraagt, als iedereen het ware wereldbeeld volgt, dan zijn alle problemen zomaar opgelost. Ze willen het alleen niet begrijpen en daarbij help ik hen een handje. Na mijn doortocht zijn er alleen maar overtuigde mensen. Alleen maar volgelingen…