Op de stoeprand blijft Willem staan. Voor hem strekt zich een zebrapad uit, dat bedoeld is om voetgangers te helpen de vijf banen brede weg over te steken. Een onafgebroken stroom auto's raast voorbij. Vol vertrouwen zet hij één voet op de weg. Direct wordt hij uitgescholden door een man in een pak op een gammele fiets die zijn voet probeert te ontwijken. De auto achter hem claxonneert om duidelijk te maken dat het gevaarlijk is om zo te slingeren. Geschrokken trekt Willem zijn voet terug. Voor de veiligheid doet hij een extra stap naar achteren. Daar staat echter een stevige vrouw van buitenlandse afkomst, die hem een duw geeft en een inheems scheldwoord toevoegt. Bijna verliest hij zijn evenwicht en in een flits ziet hij zichzelf voor de auto's vallen, maar hij herpakt zijn balans en plant zijn voeten stevig op de stoeprand, dertig centimeter uit elkaar. Hij beweegt zijn lichaam heen en weer om zijn stabiliteit te testen en kijkt strijdlustig de straat af. Overal rijden auto's, zo ver als hij kijken kan. Hij overweegt om terug te gaan. Misschien is er verderop een rustigere plek om over te steken. Hij kijkt voorzichtig achterom, recht in het norse gezicht van de dame die hij op haar tenen trapte. Achter haar heeft zich een enorme groep mensen verzameld, die allemaal lijken te willen oversteken. Juist op het moment dat Willem in paniek raakt, stopt de auto op de eerste rijbaan. Het is een witte volkswagen en er zit een vriendelijk uitziende meneer achter het stuur. Ook op de andere banen stoppen de auto's. Ineens is het zebrapad vrij. Om hem heen beginnen de mensen te lopen, over de witte strepen naar de overkant van de weg. Hij is met stomheid geslagen. Waarom stoppen de auto's wel voor al die andere mensen en niet voor hem? Dan krijgt hij een stomp in zijn rug. 'Doorlopen, ouwe. Groener wordt het niet.'