Een stem echoot langs de ramen waarachter een menigte zich samen geklit heeft tot een amorf monster van loeiende auto's en rusteloos ratelende passanten, de gezichten maskers, het werk van Jheronimus Bosch. Haar ogen vliegen heen en weer tussen de mensen, staal en dwaas uitgedoste winkelpuien. Nu bast de stem dreigend en onmiddellijk loopt haar lichaam vol met angst. Haar blik schiet door de bus en stuit op een stel priemende ogen in de achteruitkijkspiegel. 'Beestenmarkt,' bijten de ogen haar nogmaals toe. 'Eh, ja, sorry. Dank u wel,' stamelt ze in een poging dankbaarheid en schaamte in één zucht te combineren. Ze pakt haar tas en loopt naar de achterdeuren. Langs de rijen met gezichten die haar verbeten aanstaren met dedain en verwijt, gecamoufleerd als lamlendige onverschilligheid. Op de eerste trede werpt ze snel nog een blik over haar schouders waar de chauffeur zijn blik in haar rug heeft vastgehaakt. Waar haar moeder haar altijd waarschuwde voor de val die het leven in anonimiteit moet zijn, komt haar dit nu als een onbereikbaar paradijs voor. De stoep vangt haar hard op, de bus raast er achter haar rug vandoor. Ze kan niet meer terug, het monster is nu overal om haar heen. Het enige houvast is het briefje, bijna onleesbaar in haar onvaste hand. Ze begint te lopen en besluit te kijken aan de kant waar het plein in een vergevende schaduw is gelegen. Haar ogen aan het briefje vastgenageld, probeert ze de koppen die passeren te negeren. Met haar duim bedekt ze de naam boven het adres en bereikt opgelucht de huizen. Tot haar schrik staat ze gelijk voor de kliniek. Het is te laat om te doen alsof ze verder moet. Centrum voor geboorteregeling, probeert het bord haar te troosten; ze zucht en geeft zich over.