‘Benny, je moet doen waar jij je goed bij voelt’ zegt Kees. Hij glimlacht, terwijl hij nog een sigaret opsteekt. Met zijn vetkuif en Harley Davison lijkt hij niet binnen dit dorp te passen. Hij lijkt wat dat betreft wel op mij. Naast hem staat Guillaume. Zijn gezicht verraadt dat hij een hekel aan sigarettenrook heeft. Krullend zwarte haren en een licht getinte huid. Ook een zeldzaamheid in dit dorp. Maar Guillaume is wel het type dat ‘erbij hoort’. Hij weet het sinds eergisteren. Ik had het hem verteld toen we onder de douche stonden, na het voetballen. Waar de rest van het elftal opeens gebleven was, ik weet het nog steeds niet. Guillaume grinnikte maar wat, toen ik het zei. ‘Besef wel dat je de enige bent’ zei hij. Zijn toon kon ik niet inschatten. Misschien wel meelevend? Uiteraard ben ik de enige. Er is hier geen plek voor bepaalde ‘handelingen’, zoals dat hier genoemd wordt. Maar binnenkort ben ik de enige niet meer. Dan ga ik naar een plek waar er meer zijn. The big city. De plek waar ik vrij kan zijn.