Hij legt de vork evenwijdig met de zijkant van de tafel, netjes naast de lepel en probeert de gesprekken van de mensen naast hem te negeren. Ergerlijke stemmen die zijn gedachten verstoren. ‘Probeer toch iets te eten’, zegt mama. ‘Toe.’ Buiten toetert een wagen en even schrikt hij op uit zijn gedachten. Zijn blik glijdt naar de straat waar een rij wagens staat aan te schuiven. Veel te veel wagens en geen zon. De gebouwen zijn te hoog en staan te dicht op elkaar. Hij kijkt naar zijn horloge en dan terug naar buiten. De postbode zou normaal nu langs moeten komen, maar het enige dat hij langs ziet schieten is een motor met veel lawaai. Waarom? Het woord schiet door zijn hoofd. iets met een dokter. Een andere dokter. Hij kijkt naar het bord. De saus is te rood en er ligt teveel kaas op. De slierten zijn te dik en niet lang genoeg. Ze smaken als wormen in zijn mond. Lelijke wormen zoals die thuis in de tuin rondkruipen, maar hier niet. Buiten zijn geen wormen. Er is alleen maar beton. En een dokter. Hij wil niet naar de dokter. Alleen maar naar huis.