#53 Onze zaken niet

De straten waren gevuld met mensen die hun bevrijders verwelkomden. Een jonge vrouw liep naar Danny, kuste hem vol op de mond waarna ze weer net zo snel verdween en de zoete smaak van haar lippen achterbleef. Kinderen kwamen naar hem toe. Ze trokken aan zijn uniform en kwetterden in een onbegrijpelijke taal. Hij stak hun chocolade toe die ze gretig uit zijn handen trokken en in hun mond propten. Een oude man stond plots voor Danny. Even dacht hij dat het zijn vader was, maar die was vorige juni gestorven. Net op de dag dat hij voet aan land zette in Frankrijk. De man omhelsde Danny, keek de jongeman aan en omhelsde hem opnieuw. Tranen stroomden over het gerimpelde gezicht. Er ging een gejuich op vanuit de mensenmenigte. Een gejuich dat zich doorzette door de hele stad. ‘Het lijkt wel alsof we de oorlog al gewonnen hebben’, zei Aaron die uit de mensenmassa opdook. Zijn beste vriend stak een sigaret op en blies een rookwolk in de lucht. ‘Wat is dat daar?’ Danny wees naar een groep mannen met een witte band om hun arm. ‘Verzetsstrijders’, zei Aaron met een lachje. ‘Waarschijnlijk is hun groep flink toegenomen, nu het veilig is.’ De mannen liepen naar een huis waarvan de deur nog gesloten was en beukten deze open. Ze drongen naar binnen en een paar tellen later kwamen ze naar buiten met een jonge vrouw tussen hen in. ‘Met de moffen geheuld’, zei Aaron. Hij wierp zijn sigaret weg en draaide zich om. Haar angstige blik hield Danny even gevangen voordat ze verder gedwongen werd. Danny deed een stap naar voren, maar werd tegen gehouden. ‘Let er niet op,’ zei Aaron. ‘Het gaat ons niet aan. Na vier jaar hebben ze recht op hun wraak.’