Het was een gelukkig toeval geweest, meer niet. Vader had destijds de toen nog onbekende kunstschilder door de jungle geleid en als betaling twee schilderijen ontvangen. Moeder had nog gescholden, dat je met schilderijen geen maïs kon kopen en ook geen kippen. Maar vader had gezegd dat hij ze mooi vond. Jarenlang hadden ze in de hut gehangen, kleurrijk afstekend tegen het behang dat bestond uit vergeelde kranten. Tot op een dag, ruim twintig jaar later, een toerist die kunsthandelaar bleek te zijn, had gevraagd of hij binnen mocht schuilen voor de moessonbui. Moeder, dat moest hij haar nageven, had de reactie van de man goed ingeschat. Ze had het bod van tienduizend dollar verleidelijk gevonden, maar aangevoeld dat het te snel, te gretig, werd uitgesproken. Uiteindelijk was het vier miljoen geworden. Een startkapitaal voor een resort, midden in de groene oceaan, dat hij de afgelopen dertig jaar samen met haar had geleid. Vader hadden ze laten herbegraven in een praalgraf. Ook zij rustte daar nu, na een lang ziekbed. Hij was altijd tevreden geweest over zijn leven en tevreden over de wereld die welgestelde reizigers naar hun luxe gastenverblijven dreef. Hij kende die wereld van verhalen. 'Maar nu wil ik het zelf eens zien, zo 'n grote stad,' had hij tegen zijn vrouw gezegd. 'Verschrikkelijk. Levensgevaarlijk,' mompelde hij toen hij na een week, eerder dan gepland, in haar armen viel. 'Hier gromt de jaguar hoorbaar, herken ik de giftige boomkikkers, weet ik waar de anaconda zwemt. Ik ken het pad van de mieren en weet wanneer het alligatorwijfje over haar eieren waakt. Hier weet ik wanneer de tarantula bijt. Hier heersen eeuwenoude regels en respect.' 'En daar?' 'Ze hebben er regels bedacht en opgeschreven, maar ze gelden niet. Ze noemen het een stadsjungle, maar er is geen respect.'