Met mijn veel te grote koffer, doorweekt door de miezerige regen, stond ik in de vroege ochtend op de bus te wachten. Het moest er nu echt een keer van komen maar ik had liever een andere dag gekozen. In de verte zag ik de bus aankomen en deed een stap terug. Er lag een plas water bij de halte en die wilde ik niet over me heen krijgen. De buschauffeur was vriendelijk en hielp me om met de pas te betalen voor de reis. De pas deed het niet en ik kreeg een beklemmend gevoel rond mijn keel. Mijn saldo van tweehonderd euro zou toch wel genoeg zijn? De tweede keer pakte het apparaat de pas en de bus trok op. Ik struikelde door het gangpad naar de plek net achter de chauffeur. De bus was verder leeg. Zo nu en dan moest er gestopt worden bij haltes die, net als de mijne, in het midden van weilanden langs de rechte weg stonden. Mensen wurmden zich chagrijnig langs mijn koffer en liepen zonder iets te zeggen naar de achterkant, achteloos, niet geïnteresseerd wat er direct in hun omgeving gebeurde. Gefixeerd op het schermpje van hun telefoon. De weilanden werden huizen. De huizen werden gebouwen. Het duizelde me hoe iemand op die hoogte kon leven. Mijn koffer viel om toen de bus abrupt linksaf sloeg en stopte. Iedereen leek uit de bus te willen. Na een tijd keek de chauffeur me vragend aan. “Dit is het eindpunt meneer, centraal station Amsterdam.” Bij de deur stond Klaas te wachten, ik had hem al niet meer gezien sinds hij op kamers was gaan wonen. Hij zou niet meer thuis komen voordat ik op bezoek was geweest. Eindelijk was ik hier.