# 52 Spel
'Wat klinkt jouw muziek toch wonderlijk.' Chloé staat op haar handen op de vleugel, de hoepel cirkelt soepeltjes om haar linker enkel. Een hand maakt zich behoedzaam van het gepolijste oppervlak los, waarna ze haar arm uitvouwt gelijk een trotse albatros. Ze ziet het cirkelen in het glanzende ebbenhout. Gelukkiger kan ze niet zijn. 'Dank je', fluistert de neushoorn. De toetsen blijven even onberoerd wanneer hij zich snuit in een zojuist neergedaalde tissue. De korte pauze stoort het publiek niet, zijn statige silhouet weet de magie van dit zonderlinge tableau te bewaren. 'In de coulisses, achter het decor van Tristan en Isolde? Straks?' De hoepel draait nu bijna niet meer, daalt langzaam naar haar liezen af. 'Straks, niet later dan straks.' Het pianospel zwelt aan. De hoepel klettert op de planken, danst nog even na.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik moest hem meerdere malen lezen om het een beetje te kunnen plaatsen. Vooral de neushoorn vond ik de eerste keer erg gek. Pas aan het einde had ik door dat ze op een podium stonden. Ik heb zo'n vermoeden dat ze een toneelstuk/muziekstuk opvoeren en dat pianist het meisje met de hoepel op zijn vleugel vraagt om mee te komen naar achteren.
gelijk een trotse albatros.
Moet dit niet gelijk aan zijn? Graag gelezen, maar wel een vreemd verhaal ;).
8 mei 2015 - 17:30

Profile picture for user elysevdr

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Anne, de neushoorn is ook erg gek, maar het is een masker. Chloé is een oude bekende uit een vorig verhaal (#41 Priapus), daar sprak ze voor de stadsschouwburg af. Ze is een acrobatische danseres. Je vermoeden is helemaal juist, het is een acrobatisch toneel/dans/muziekstuk en tussen de twee artiesten smoort, buiten het publiek om, een broeierig liefdesspel. Dat zich naar alle waarschijnlijkheid achter het decor van Tristan en Isolde (die bijzondere geliefden waren) zal voltooien. Het is meer een tableau dat een verhaal vertelt. Indringende lichaamstaal zonder veel woorden. Een soort wonderlijke paringsdans (tussen een neushoorn en een albatros, dat is toch op zijn minst zeldzaam te noemen :) ). 'Gelijk' betekent hier 'zoals' (waarna ze haar arm uitvouwt zoals een trotse albatros zijn vleugel uitvouwt). Ouderwets taalgebruik, maar daar heb ik hier bewust voor gekozen om het drama wat op te voeren. ;) (Misschien had ik 'zijn vleugel' moeten toevoegen, achter albatros.) Bedankt voor het (her)lezen en je bijzondere aandacht Anne! :{}
8 mei 2015 - 20:26