Was het zijn oogopslag als hij zich over de bank verspreidde, zijn onhoorbare vertrek uit bed of de verstervende wind die opwaaide? Haar zintuigen muitten en haar ingewanden faalden. ‘Hoerrrrrrrrrr,’ zei hij op een nacht, en nog veel meer, waardoor haar hart en hoofd implodeerden. Na zijn vertrek schokten haar schouders, dagen en nachten, weken en maanden. Van verbijstering, ongeloof en verdriet. Het geluk dat zij had gekend, was in een klap weggevaagd. De houten vloer, onder haar stoel, weigerde haar ziltigheid nog langer op te nemen en beet wit weg. De gordijnen deed zij niet open; zij lag ook wel op de grond en leefde in quasi duisternis. Woede nam op een dag bezit van haar en zij begon hem na te trekken. Zij belde, internette, informeerde, hoorde uit. Zijn vorige echtgenote was niet in zijn armen gestorven, maar ondergedoken. Hij had niet tot elitecommando’s behoord maar was huurling geweest voor smerige mogendheden. Zij had zijn zoon niet ontmoet omdat zijn vader hem zijn rekening in de bajes liet vereffenen. Een ongekend besef van ontsnapping begon langzaam door te dringen; op haar satijnen lakens had een moordenaar gelegen. Op een dag ontbrak het haar aan zuurstof. Snakkend werd zij opgenomen. Toen zij weer kon gaan, smakte zij tegen deuren en muren aan en durfde de straat niet meer op te gaan. Uit onderzoek bleek dat zij een dodelijke ziekte had aangemaakt. Onverwerkte emoties, uit schaamte en schande, hadden hun tol geëist.