De zon staat hoog aan de hemel en verwarmt mijn huid. Het is prettig omdat ik van binnen ril maar toch niet warm kan worden. Als ik mijn ogen sluit zou ik hem kunnen ruiken, voelen misschien als ik mijn best zou doen. De geur van zonnebrandcrème dringt bij me naar binnen. Zijn handen maken cirkelende bewegingen over mijn rug. Ik leun naar rechts zodat mijn haar aan de kant valt. 'Dankje,' fluister ik. Hij antwoordt niet. Onze herdershond, Joris, kauwt aan zijn bot en stopt even om me aan te kijken. Het duurt niet lang voordat hij bij me staat en zijn neus tegen mijn hand aandrukt. Daarna is het zijn tong die over mijn wang likt. Ik heb niet eens gemerkt dat er een traan over mijn wang rolt. Het komt meestal onaangekondigd, zo onverwachts dat ik niets kan doen om het tegen te houden. Het zijn kleine dingen die herinneringen oproepen. Bepaalde geuren, geluiden of gevoel. Joris leunt nog wat meer tegen me aan. Hij mist hem ook, maar op de een of andere manier doet hij zijn best mij te troosten. In de tuin voel ik me het meeste thuis. Door de heg heen kan ik van me af kijken over tientallen weilanden. Het gevoel van vrijheid was hetgeen me het meeste aantrok. We hadden hier gelukkig moeten worden. Hij en ik. En oud. Heel oud. Bas hield van motorrijden. Ik had hem al zo vaak gewaarschuwd en gevraagd niet te hard te rijden. Hij zocht steeds vaker het randje op. Het verbaasde me dan ook niet toen de politie aan de deur kwam, maar ik had gehoopt dat er nog een kans was. Dat hij er met wat kleerscheuren vanaf zou komen. En niet dat ik hem in het mortuarium moest opzoeken. Nu zit ik hier alleen. Alleen in de zon, te 'genieten' van mijn zwangerschapsverlof. Mijn hand verplaatst van de hond naar mijn buik. Onze baby trappelt zachtjes, alhoewel het steeds een beetje harder wordt. Het duurt nu niet lang meer. Nog vier weken en dan komt hij. Ons zomerkindje, alleen zonder jou.