Nadat de Britten het land hadden verlaten, werd er overal feest gevierd. Van enkele vooraanstaande families, die decennialang met het koloniaal regime hadden samengewerkt, werd het grondbezit onteigend. Invloedrijke familiehoofden werden opgehangen. Voor het presidentieel paleis hingen hun lijken weg te rotten. Ze verspreidden een penetrante geur. – Het is jammer dat de oogst dit jaar tegenvalt. Er dreigt hongersnood. – Let op je woorden, vriend! De regering voorspelt een hoge opbrengst. Vooral de mais staat er goed bij; ze zeggen … De generaal keek een andere kant op en wreef over zijn broekspijp. Hij zag er als altijd onberispelijk uit. Hij wist dat zwijgen goud was. De ander stak een sigaret op. Hij keek minder zelfverzekerd uit zijn ogen dan je op grond van zijn woorden zou verwachten. Hij bood de generaal een sigaret aan. Deze maakte een kort afwerend gebaar. Een bediende plaatste ondertussen nieuwe glazen met whisky op tafel en ruimde geruisloos af. De generaal hervatte het gesprek: “Wie denk je dat volgende week de verkiezingen zal winnen?” Toen er geen antwoord volgde, zei de generaal: “Ik denk niet dat de nieuwe president lang in functie zal zijn. Ik raad u aan voor de verkiezingen naar Nairobi af te reizen. Onze families zijn al zo lang bevriend … Uw veiligheid gaat mij ter harte.” Er volgde stilte. Geleidelijk trokken de kleuren zich uit de tuin terug. Alleen de witte stenen bleven wit. De hemel was staalblauw. Het woei. De generaal stond op en maakte een korte wandeling over het terras. De ander volgde hem met de ogen. – Hoe gaat het met uw moeder? – Uitstekend. Dank u. Zij verblijft op ons landgoed. – Zij kan daar beter weggaan. Zelfs in de hoofdstad is het veiliger. – Wat wilt u van ons? De generaal liet weer een stilte vallen. Hij woog nu ieder woord. “Ik wil dat u niets weet. En ik wil dat uw familie zich afzijdig houdt. Ik wil dat uw president” – bij dit woord klonk spot door – “zich niet met de verkiezingen bemoeit. Ongeacht de uitslag. Niet van tevoren, en al helemaal niet na afloop. Ben ik duidelijk?” De ander knikte. De generaal was duidelijk. NB Complimenten zijn leuk, maar van stevige kritiek leer ik veel meer. (En sowieso dank aan de schrijfcoach.)