Vervolg op #51 De daad bij het woord gevoegd Lieve Paul, Miranda, Peter, Els en Jos; Lieve Ronald, Saar, Tim, Esther en Karin, Het is de hoogste tijd, ik kan geen dag langer wachten. Op dit moment heb ik me twintig jaar voorbereid. Ik heb er dagelijks mijn plezier aan beleefd, in het permanente besef dat het mij gegeven was telkens een dag langer in jullie nabijheid te zijn. Hoewel hoogbejaard, voor mij was het geen dagelijkse sleur. Maar nu gaat de kogel door de kerk, of beter gezegd: de kist moet op slot. Ik doe dit liever in m’n eentje, niet gehinderd door jullie verdriet. Ik hoor Paul al betogen: ‘Pa zou je dat nu wel doen. Je hebt het toch nog goed bij ons. Je bent niet ziek, alleen je spierkracht neemt af en je botten willen niet meer buigen zoals jij dat wilt.’ Lieve Paul, zeg ik dan, ik ken de verschijnselen van Alzheimer en daarom is het mij goeddeels gelukt het feit dat de ziekte zich bij mij heeft aangemeld, voor jullie verborgen te houden. Ronald, mij is toch ter ore gekomen dat jij druk doende bent om volgende maand van mijn vijfentachtigste verjaardag een groot feest te maken. Jij zult me vast smeken: ‘ Stel je beslissing nog een maand uit, Pa. Dit laatste feest gunnen we jou en ons allen zo zeer.’ De verrassing die je in petto hebt is me ook bekend en die vind ik heel geslaagd; ik heb er bij voorbaat van genoten. Veel dank hiervoor. Jongens, jullie weten niet dat ik gisteren en de dag ervoor, buiten westen ben geraakt. De laatste keer kwam ik liggend voor de bank weer tot bewustzijn. Ik vermoed dat het epileptische aanvallen zijn geweest, waarvan ik nu nog verslag kan doen. Maar dit had ook heel anders kunnen uitpakken. Misschien was ik blijvend in coma geraakt en had ik als een kasplantje verder moeten leven. Jullie weten als geen ander hoe ik me heb voorbereid om een dergelijke situatie te voorkomen. Daarom mijn besluit. Het ga jullie allen goed. Jullie liefhebbende vader. P.S.Voor jullie heb ik nog een verrassing in de kluis.