Wekelijkse schrijfopdracht #52 – Show, don't tell

Kanonman ‘En, weet je het al.’ Net nu ik pauze heb en een bakkie uit de automaat trek komt Barry bij me staan. ‘Ik twijfel nog,’ mompel ik. Barry kijkt me aan, ik ontwijk hem en wil weglopen maar zie meteen al dat zijn lichaam met het mijne meebeweegt. Hij komt dus niet voor de koffie. ‘Het stelt echt niks voor,’ zegt Barry terwijl hij naast me is komen lopen. Barry weet het wel, wat weet hij nou niet. Hij weet alles beter. En als hij het niet beter weet gaat hij er voor zorgen dat dit wel het geval is. Vervelende alwetende Barry Grootegast. Hij loopt mee het kantoor in. Het meest vervelende aan die man is dat je hem wat te vaak gelijk moet geven. ‘Het is een ingreep van niks,’ schalt hij door het kantoor. ‘Ssst,’ zeg ik zacht terwijl ik van m’n espresso nip. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Esther ons gehoord heeft, haar oren zullen nu wel gespitst zijn ook al doet ze heel gewoon. Ze opent een dossiermap en leest verder, een goede tactiek van onze luistervink. Niets ontgaat Esther Dingelmans. Of anders hoort Liesje Buitenhuis het wel, achter haar. Esther’s back-up. ‘Wat is nou je probleem man, als het je alleen maar voordelen oplevert?’ ‘Wil jij geen koffie,’ vraag ik maar, ‘dat praat wat makkelijker.’ Barry blijft me aankijken. Dwingeland. ‘Zal ik koffie voor je halen?’ Koffie halen voor je chef kan nooit een verkeerd idee zijn maar Barry heeft al genoeg op, hij schudt het hoofd, hij zit aan zijn taks. ‘Durf je niet? Dat is normaal hoor, ik was ook bang.’ Een grote lach verschijnt op zijn gezicht. ‘Zo bang als de neten! En ik niet alleen: ik zat met vier kerels in de wachtkamer die allemaal hun vrouw mee hadden om hun handje vast te houden.’ Ik kan nu een lach niet onderdrukken. Esther lacht ook mee wat alleen maar kan als ze van de hoed en de rand weet. ‘Dus,’ vraagt Barry. ‘Tja, ’t is wel m’n kanon,’ zeg ik. Barry knikt begrijpend. ‘Kanonman ontmanteld.’