# 52 Het balkon

Shit wat een rot verhaal. En dan bedoel ik niet hoe jij het hebt omschreven, maar ik bedoel hoe het bij mij binnenkomt. Het raakt me echt. Een ontzettende sterke dialoog. Maar vertel eens mag je een dialoog met opsommingstekens vooraf laten gaan of moet je deze tussen aanhalingstekens zetten. Dat laatste zinnetje. Papa en mama wonen op de negende had voor mij niet gehoeven om het verhaal duidelijk te krijgen. Sterker nog nu weet ik precies wat er is gebeurd. In mijn beleving had Herman een andere oplossing gekozen om zijn leven te beëindigen.

Uit het leven gegrepen. Toch vind ik dat er een onderkoelde toon in zit. Er wordt, ondanks de vreselijke aard van de gebeurtenis, met veel ratio gepraat. Wel weer knap zijn de herhalingen, het duwt je a.h.w. met de neus op de keiharde waarheid. Het duurde even voor ik de hoeveelheid namen kon plaatsen. Het frappante is dat het stuk aan intensiteit wint na een aantal leesbeurten (voor mij althans).

Ik vind dat er teveel onduidelijk is. Wie is wie en wat is er aan de hand en wie heeft wat gedaan, dat is wat ik me constant afvraag. Herman heeft overduidelijk iets ergs gedaan. Waarschijnlijk iets tegen de moeder. Kun je meer informatie weggeven en het wat duidelijker maken?

Ik had die laatste zin wel nodig om duidelijk te krijgen wat er was gebeurd. Een sterke afsluiter dus, want tot die tijd zat ik me aldoor af te vragen wat er was gebeurd en dan trek je je lezers binnen. Maar ergens voelt het een beetje kil. Een herhaling aan woorden. Ik kan me voorstellen dat het interessant was geweest als één van beide gesprekspartners erbij was geweest. Dat had extra emotie, extra dimensie aan het verhaal kunnen brengen. Die persoon had bijvoorbeeld de laatste woorden van Herman kunnen toevoegen, of de aanleiding tot zijn actie.

Mooi hoe stukje bij beetje duidelijk wordt wat er gebeurd is. Tenminste, ik denk dat Herman een zelfmoordpoging heeft gedaan door van het balkon te springen. Paar puntjes: In het begin overdonder je me met het aantal namen. Je zou bijvoorbeeld de naam van Paul kunnen vermijden door het erbij te laten dat ze niet weg kan vanwege de kinderen. De naam Max zou je ook weg kunnen laten, bijv. door haar te laten zeggen: 'Ik weet het al.' Of: 'Ik ben al gebeld.' De dialoog loopt vlot. Soms misschien wat te vlot waardoor ik bij het lezen buiten adem raak. ;) Je zou er misschien wat meer rust in kunnen bouwen, wat stiltes laten vallen bijvoorbeeld. Maar aan de andere kant kan ik me het geratel door de shock en de zenuwen ook wel voorstellen. Sterke laatste zin. Het was me al wel duidelijk, maar deze zin gaf een bevestiging.

Heftig onderwerp! Ik lees dat twee zussen elkaar bellen over Herman, een broer? Hij heeft zelfmoord gepleegd door van de gezamenlijke ? ouders hun balkon te springen. Vreemd vind ik meteen dat me elkaar bij naam noemt: als mijn zus belt zie ik dat op mijn telefoon aan het nummer. Verder heb ik ook moeite met de praktische dingen die besproken worden. Dit zal niet de eerste zorg zijn in deze situatie. Graag gelezen! :)

Ik sluit me aan bij de voorgaande kritieken. Het kan m.i. korter, meer to the point. De herhalingen zijn wel functioneel om de ontreddering te duiden.

Aangrijpende dialoog. Ik ben het grotendeels eens met de voorgaande reacties. Die laatste zin zou anders moeten, vind ik. Beide zussen weten echt wel op welke etage hun ouders wonnen dus het staat hier alleen maar om de lezer te informeren. Wat denk je van: "Negen etages, dat is al gauw 25 meter, hoor!"

Ik wil iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om: a. de tekst met aandacht te lezen b. kritiek te verwoorden Dat zijn dus pim2000, Marcker, Anne Borneman, love2be, Schrijfcoach Marije, Marietje, Leonardo Pisano en bartsnel. Veel dank allemaal! (En zoals hopelijk bekend vind ik eerlijkheid heel belangrijk. Zeg liever dat het waardeloos is dan een niet-gemeend compliment uit te delen.)

Het raakt me echt. Een ontzettende sterke dialoog. Maar vertel eens mag je een dialoog met opsommingstekens vooraf laten gaan of moet je deze tussen aanhalingstekens zetten.

Allereerst hartelijk dank voor het compliment. Wat betreft het dialoogteken: Ik volg met (bijna) alles Jan Renkema (De Schrijfbijbel). Dit is conform Renkema. zie verder http://www.schrijvenonline.org/forum/112856 Ik heb behoorlijk wat boeken in mijn boekenkast die het dialoogteken gebruiken. Couperus gebruikt het altijd. (Mijn favoriete Nederlandse prozaschrijver.) Verder ook een uitgave van Max Havelaar, recente vertalingen van Proust, Tolstoj, Dostojevski.

Uit het leven gegrepen. Toch vind ik dat er een onderkoelde toon in zit. Er wordt, ondanks de vreselijke aard van de gebeurtenis, met veel ratio gepraat.

De toon is die van een bepaald milieu. (Denk/hoop ik.) Beide zusters zijn op de vlucht. Zij vluchten alleen in andere richtingen. Weg van de kern van het drama.

Ik vind dat er teveel onduidelijk is. Wie is wie en wat is er aan de hand en wie heeft wat gedaan, dat is wat ik me constant afvraag. Herman heeft overduidelijk iets ergs gedaan. Waarschijnlijk iets tegen de moeder. Kun je meer informatie weggeven en het wat duidelijker maken?

Bedankt voor het lezen! Het spijt mij dat het niet duidelijk (genoeg) is. Personen: Anna Leeuwerik Caroline - zuster van Anna Leeuwerik Max - onbelangrijk/willekeurig ander familielid (Ik had hem beter weg kunnen laten.) Papa en mama - ouders van Anna en Caroline Herman - broer van Anna en Caroline Paul - echtgenoot/partner van Anna Leeuwerik (Kan evt. ook weg.)

Maar ergens voelt het een beetje kil. Een herhaling aan woorden. Ik kan me voorstellen dat het interessant was geweest als één van beide gesprekspartners erbij was geweest. Dat had extra emotie, extra dimensie aan het verhaal kunnen brengen. Die persoon had bijvoorbeeld de laatste woorden van Herman kunnen toevoegen, of de aanleiding tot zijn actie.

Ik denk dat zelfmoord per definitie kilte oproept. (Het is een a-sociale daad.) De vader en moeder - die erbij waren - zouden - denk ik - de kale feiten genoemd hebben. Juist als je jezelf wilt beschermen, word je heel zakelijk. Hun verhaal zou dus niet passen in deze opdracht. Het verhaal van de vader: Herman kwam op bezoek. Hij was nerveus, maar dat is Herman meestal. Goed, we gaan zitten. Na een paar minuten ging mama naar de keuken om koffie in te schenken. Ze was nog maar nauwelijks de kamer uit, of Herman staat met een ruk op en loopt naar het balkon. Voordat ik doorhad wat er gebeurde, was hij over de balustrade geklommen. Ik zag hem nog net springen. Ondankbare hond! Ongetwijfeld is er in deze familie het een en ander aan de hand. (Vrij veel zelfs. Herman springt niet van zijn eigen balkon ... ) Maar ik geloof niet in een 'aanleiding'. Wel in oorzaken van de zelfmoord.

In het begin overdonder je me met het aantal namen. Je zou bijvoorbeeld de naam van Paul kunnen vermijden door het erbij te laten dat ze niet weg kan vanwege de kinderen. De naam Max zou je ook weg kunnen laten, bijv. door haar te laten zeggen: 'Ik weet het al.' Of: 'Ik ben al gebeld.'

Hartelijk dank voor de fijne feedback! Er zijn inderdaad te veel namen. Max moet sowieso weg. Paul kan ook weg. Toch wil ik hem handhaven. Caroline gaat - in haar paniek - Anna rondcommanderen. Anna gebruikt Paul, later de kinderen, als schild. De confrontatie en het contrast tussen de zusters vind ik ook boeiend. Het heeft iets van een gevecht.

De dialoog loopt vlot. Soms misschien wat te vlot waardoor ik bij het lezen buiten adem raak. ;) Je zou er misschien wat meer rust in kunnen bouwen, wat stiltes laten vallen bijvoorbeeld. Maar aan de andere kant kan ik me het geratel door de shock en de zenuwen ook wel voorstellen.

Er is geen verteller. Ik zou niet weten hoe ik - zonder verteller - stilte zou moeten suggereren. Ik gebruik al heel vaak de puntjes ... (Maar als het zonder verteller wel zou kunnen, hoor ik het graag!) De ademloosheid is overigens een bewuste keus. Ik wil hier de lezer voortdurend het mes op de keel zetten. Liefst zo lang mogelijk! Het moet een marteling zijn voor de lezer.

Ik lees dat twee zussen elkaar bellen over Herman, een broer? Hij heeft zelfmoord gepleegd door van de gezamenlijke ? ouders hun balkon te springen.

Helemaal goed! Alleen is het mogelijk dat Herman het overleeft. De zusters hebben nog geen melding van overlijden ontvangen. (Toegegeven: aangezien Herman van de negende is gesprongen, is de kans dat hij het overleeft klein.)

Vreemd vind ik meteen dat me elkaar bij naam noemt: als mijn zus belt zie ik dat op mijn telefoon aan het nummer. Verder heb ik ook moeite met de praktische dingen die besproken worden. Dit zal niet de eerste zorg zijn in deze situatie.

Dank voor dit eerste punt! Ik heb geen mobiele telefoon en geen nummerweergave. Dus weet ik niet goed wat tegenwoordig normaal is. Is dit beter/meer 2015?: - Ben jij dat, Caroline? - Ja, Anna. Ik móet je wat vertellen. Luister ... - Ik ben al gebeld. Ik weet het al. Misschien is het niet gelukt, maar mijn idee is dat de zusters in bijna blinde paniek voortratelen. En proberen de kern te omzeilen. Anna wil afstand. (Zij zou het liefst in bed kruipen. Het is geen toeval dat zij pas de volgende dag in staat is op bezoek te gaan.) Caroline is wat opgewondener/heftiger van aard en gaat rondcommanderen, rondstormen door het ziekenhuis en wroeten in het verleden. Alles om de waarheid niet onder ogen te hoeven zien: hun broer overleeft dit - hoogstwaarschijnlijk - niet.

Ik sluit me aan bij de voorgaande kritieken. Het kan m.i. korter, meer to the point. De herhalingen zijn wel functioneel om de ontreddering te duiden.

zie hierboven Het kan zeker korter, maar daarmee maak ik de kwelling voor de lezer korter. (Niet mijn bedoeling.) Overigens ben ik wel benieuwd wat u zou weglaten. En waarom!

Die laatste zin zou anders moeten, vind ik. Beide zussen weten echt wel op welke etage hun ouders wonnen dus het staat hier alleen maar om de lezer te informeren. Wat denk je van: "Negen etages, dat is al gauw 25 meter, hoor!"

De meningen over de laatste zin zijn duidelijk verdeeld. (Moet kunnen.) Natuurlijk weten de zusters op welke etage de ouders wonen. (Hopelijk valt het op dat Caroline steeds weer 'vlucht' als Anna vraagt naar de toestand van Herman.) Maar zeg eens eerlijk: Stel, u bent een broer van Anna en Herman; zou u dan tegen de tamelijk zachtaardige Anna kunnen zeggen: "Negen etages, dat is al gauw 25 meter, hoor!"? (Ik zeker niet.) vriendelijke groeten, A.Kroeze