`Ik snap niet hoe wij zo verschillend kunnen zijn. Je lijkt je er totaal niet om te bekommeren, sterker nog het interesseert je niet eens’. ‘Het is niet omdat jij iets graag wil, ik dat ook zou willen. Wat moet ik met volslagen onbekenden, waar ik niets mee heb en die ons nooit hebben gewild. Daar heb en wil ik geen band mee krijgen. Straks ga ik me nog verplicht voelen om ze te helpen’. ‘Je kent ze wél, alleen heb je ze nooit gezien. Het is niet omdat wij hier een luxeleventje hebben, wij onze afkomst moeten verloochenen hè. Ik heb het recht om te weten wie ik ben. Ik ben het, zo langzamerhand spuugzat, altijd maar om de pot heen draaien en dan dat stilzwijgen als ik er terloops eens iets over vraag. Pfff…verdomme….20 jaar! Nee, ik ben zelf maar op zoek gegaan en weet je, dankzij Facebook, het heeft wel even geduurd, heb ik sinds kort een link. Je weet niet hoe blij ik ben, eindelijk krijg ik antwoord op mijn vragen’. ‘Oeee…nee...wat…dat méén je niet! Mijn God, waar zit je verstand…waar ben je in vredesnaam mee bezig, achter onze rug om contact gaan zoeken met wildvreemden, dat dóe je toch niet. Heb je ook wel eens aan ons gedacht, wat wij daar van vinden, dat je er anderen misschien mee kwetst. Je had dat wel eens mogen overleggen. ‘Binnenkort is hij geen vreemde meer hoor, hij is van plan naar Nederland te komen om met ons kennis te maken.’ ‘Nu ga je echt te ver, je overlegt niets, ik word ineens geconfronteerd met ‘jouw ontdekking’ en dan moet ik nog enthousiast reageren ook. ‘t Zal niet zijn, ik wil absoluut niets met hem of met mijn verleden te maken hebben. Je doet maar wat je niet laten kunt, ik ga mijn relaties hier niet het spel zetten door jouw idiote ideeën. Je hoeft echt niet op mij te rekenen’. ‘ Mi, toe, wordt nou niet boos…hij is echt heel knap…’