“Achtendertig weken keek ik er naar uit. Alleen deze laatste anderhalve week, nee die waren er te veel aan”. “Ach, het komt wel goed, dat is altijd zo geweest en ik zie niet in waarom het nu anders zou zijn”. “Er zijn dingen die je niet weet en bovendien”, hij frunnikte nerveus aan zijn sterk uitdunnende haren “er spelen ook allerlei andere motieven. De anderen willen me nekken, dat wilden ze al sinds ik het voor het zeggen heb”. Bezorgd keek ze hem recht in zijn bloeddoorlopen ogen. “Je ziet er vreselijk uit, dat komt ervan. Je piekert je werkelijk naar de ondergang”. Ze masseerde beheerst zijn broze schouders. “Weet je… Ik doe je in bad, zoals voorheen. Dan schrob ik je rug en was ik je haren”. Deemoedig boog hij het hoofd. Zonder tegenstribbelen gaf hij zich over. Hij slaagde er eindelijk in om los te laten. Nu, wanneer het hopeloos te laat was. Ze tikte hem op de onderrug. Woordeloos hees hij zich naar boven. Wanneer de vrouw zijn verruwde rug streelde, begon hij schokkerig te huilen. De onwaarschijnlijke gebeurtenissen van het voorbije jaar speelden als een film voor zijn ogen. “Het verliep allemaal zo snel. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien. Ik zou hebben geweigerd”. “Maar dat kan je niet”, sprak ze ernstig. “Het verleden kan je niet weggooien, je draagt het altijd met je mee en daar is niets mis mee”. Ze omarmde hem. “Uiteindelijk zal je er op terugkijken en grinniken dat het allemaal één grote farce was. In het resumé van je leven zal het voorval niets meer dan een lullige paragraaf innemen”. Ze ging voor hem zitten. Diep keken ze in elkaars ogen. Innig kusten ze.