Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#52 - bad

29 april 2015 - 11:10
“Achtendertig weken keek ik er naar uit. Alleen deze laatste anderhalve week, nee die waren er te veel aan”. “Ach, het komt wel goed, dat is altijd zo geweest en ik zie niet in waarom het nu anders zou zijn”. “Er zijn dingen die je niet weet en bovendien”, hij frunnikte nerveus aan zijn sterk uitdunnende haren “er spelen ook allerlei andere motieven. De anderen willen me nekken, dat wilden ze al sinds ik het voor het zeggen heb”. Bezorgd keek ze hem recht in zijn bloeddoorlopen ogen. “Je ziet er vreselijk uit, dat komt ervan. Je piekert je werkelijk naar de ondergang”. Ze masseerde beheerst zijn broze schouders. “Weet je… Ik doe je in bad, zoals voorheen. Dan schrob ik je rug en was ik je haren”. Deemoedig boog hij het hoofd. Zonder tegenstribbelen gaf hij zich over. Hij slaagde er eindelijk in om los te laten. Nu, wanneer het hopeloos te laat was. Ze tikte hem op de onderrug. Woordeloos hees hij zich naar boven. Wanneer de vrouw zijn verruwde rug streelde, begon hij schokkerig te huilen. De onwaarschijnlijke gebeurtenissen van het voorbije jaar speelden als een film voor zijn ogen. “Het verliep allemaal zo snel. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien. Ik zou hebben geweigerd”. “Maar dat kan je niet”, sprak ze ernstig. “Het verleden kan je niet weggooien, je draagt het altijd met je mee en daar is niets mis mee”. Ze omarmde hem. “Uiteindelijk zal je er op terugkijken en grinniken dat het allemaal één grote farce was. In het resumé van je leven zal het voorval niets meer dan een lullige paragraaf innemen”. Ze ging voor hem zitten. Diep keken ze in elkaars ogen. Innig kusten ze.

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 april 2015 - 15:51
Intrigerend stukje, heel mooi en meelevend beschreven. Ik heb echter geen idee waarover het gaat. Nou ja, ik zie het tafereel voor me, geniet van het respect tussen de twee personen en geniet van de schrijfstijl. Alles dik in orde. Maar ik kan het nog niet thuisbrengen. Niettemin, heel graag gelezen.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 april 2015 - 20:50
:)
“Achtendertig weken keek ik er naar uit. Alleen deze laatste anderhalve week, nee die waren er te veel aan”.
in eerste instantie dacht ik dat het over een vrouw ging die op het einde van haar zwangerschap liep, maar al gauw bleek dat niet meer te kloppen :) Heel ontroerend geschreven. Zo uit het leven gegrepen, maar wat hij 'mispeuterd' heeft weet ik niet. Kom ik misschien nog wel eens te weten

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
30 april 2015 - 10:18
Fideel, je bent er goed in geslaagd een mooi stuk tekst neer te zetten zonder het onderwerp te noemen. Je bent daar zelfs zo goed in geslaagd dat ik niet weet waar het over gaat. :D Toch stoort dat niet tijdens het lezen, want je zet met 'show' de personages, de sfeer mooi neer en ik kan mijn eigen fantasie gebruiken om er een gebeurtenis bij te bedenken. Dit zinnetje wringt voor mij een beetje: "Nu, wanneer het hopeloos te laat was." Het 'nu' i.c.m. de verleden tijd. Suggestie: "Hij slaagde er eindelijk in om los te laten. Hopeloos te laat." Ik vraag me af of dit verhaal in de t.t. nog lekkerder zou lopen. Mooi, aandoenlijk verhaal!

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 april 2015 - 12:39
Wat bracht je me op het verkeerde been. 40 weken lijkt idd zwangerschap te besschrijven, maar dat blijkt niet zo te zijn. Wil je volgende week aangeven waar het wel over ging? Wat een mooie woordkeuzes.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 april 2015 - 12:45
Ik vind de rol van de vrouw heel mooi naar voren komen in dit stukje, zowel teder als wijs. Een echte steun in moeilijke tijden. Mooi geschreven.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 mei 2015 - 20:41
Door de achtendertig weken dacht ik ook aan een zwangerschap. Daarom ergerde ik me aan je personage :D. Later had ik door dat het niet het geval was en toen werd het een tedere scène :thumbsup:.