Dat ik niet verslingerd ben aan aardse zaken zie je onmiddellijk aan mijn caravan. Het is een oudje uit 1982, welke ik met behulp van rollen plakplastic het knusse gevoel heb teruggegeven die het ooit van nature bezat. De plakfolie met houtmotief zat na de eerste warme lenteweek vol luchtbellen, maar samen met de nieuwe gordijntjes oogt het als een warm nest. Ik draai me een keer om in bed en trek de deken verder op. De eerste zonnestralen schijnen door de slecht werkende verduisteringsgordijnen. Buiten hoor ik de schapen blaten, ze zijn in afwachting van de boer die hen elke morgen om negen uur voert. Ik heb geen reden om wakker te worden. Laat mij maar slapen. Vroeger hield ik van kamperen en zou ik een moord doen voor de primitieve omstandigheden die hiermee gepaard gaan. Ik genoot ervan met volle teugen. Nu is het bittere noodzaak dat ik me in deze caravan heb opgesloten. Mijn vrouw wil scheiden en kiest een nieuw bestaan. En ik? Ik zit tijdelijk in een oude caravan. Hiermee is mijn grootste hobby in één keer gedegradeerd tot krampachtig gehannes. Elke avond net voor het slapen vijf minuten door de kou voor mijn laatste plas op een stinkend en vochtig toilet. Ik zou er alles voor over hebben om in de armen te liggen van mijn ex-vrouw. Warm wegkruipend in de zoete zilte geur van haar oksels en deodorant, om zo langzaam in slaap te vallen zonder me iets aan te trekken van haar gesnurk en gewroet. Kon ik de tijd maar terugzetten. Had ik maar meer genoten van onze jaren samen en had ik maar beseft welk aandeel ik had in deze breuk. Mijn maag draait zich om als ik hier aan denk. Laat mij alsjeblieft slapen.