Ze zit op een solide, brede tak. Hoewel ik niet zo goed ben in schatten, denk ik zo’n 2 meter van de top. Zo op het eerste gezicht, lijkt ze daar niet te passen. Het kind, met haar felroze stippeltjesjas, haar bijpassende roze laarsjes en haar grijsgekleurde jurkje met dito maillot, zit tegen de stam van de immense boom. Ze tuurt naar boven. Wolken drijven voorbij en ze knippert af en toe als de zon haar stralend begroet. De oplettende voorbijganger van 7.30u vanochtend, zag haar als eerste. Hij schudde enkel zijn hoofd toen hij haar daar zag zitten en liep weer verder. Krant in de ene hand, laptoptas in de ander. Enkele uren later liep daar een oudere vrouw met een ielig hondje. De vrouw trok onrustig aan de riem, toen het hondje bewonderenswaardig naar boven tuurde. Ze trok haar jas dicht en mopperde iets over de wind. En twee minuten geleden was daar een jongen, ongeveer dezelfde leeftijd als het meisje op de tak. Hij stuntte wat met zijn skateboard, toen hij een misstap zette, achterover kukelde en tijdens zijn val op een onbewaakt moment haar felroze stippeltjesjas opmerkte. De val op zijn achterwerk maakte echter dat hij, gekrenkt in zijn trots, snel op stond, zijn skateboard pakte en zich uit de voeten maakte. Het meisje op de tak lijkt niets op te merken van de wereld onder haar. Ze knippert opnieuw en laat een ontspannen zucht haar mond ontsnappen. Haar rechterbeen bungelt langs de tak als ze haar ogen sluit en voorzichtig glimlacht. De wolken lijken naar alle richtingen te zijn vertrokken, waardoor de zonneschijn haar nu volledig opneemt. En ineens valt het op hoe goed ze daar past. In die boom. Temidden van de zonnestralen. Ze is nog zo jong, zo puur, net als de aarde onder haar, temidden van het universum van planeten. En ze is wat ik benijd, zoals ze midden in het moment is, genietend van de kracht en de stilte van het leven.