Elke zomer gingen wij erheen, op vakantie naar Toscane. De dagen voor vertrek was mijn moeder al nerveus met het pakken van koffers en het kopen van de Donald Duck vakantieboeken om de kinderen tijdens de lange reis rustig te houden. 'Hebben we alles?' vroeg mijn vader. 'Alles uit? Het gas? De koelkast open? De deuren op slot?' Hij keek mijn moeder dan vragend aan. We spreken over de jaren '70. Met het hele gezin in een Citroën Ami 8. Drie kinderen op de achterbank, via Venlo naar Koblenz en dan richting Basel. Vlak voor de grens tussen Duitsland en Zwitserland zocht mijn vader een Gasthaus waar wij konden overnachten. Ik kan mij heel goed herinneren dat ik dan bang was, bang dat mijn ouders zouden vertrekken en mij in Duitsland zouden achterlaten. Ik zou mij geen raad weten en wat ik zou moeten doen; mocht het gebeuren. Die angst had ik alleen tijdens de overnachting in Duitsland. Daarna niet meer. Op de tweede dag kwamen wij aan in Toscane, bij Il Mandorlo. Een verzameling boerenhuizen in de bouwstijl die Toscane typeert, grote stenen huizen met plavuizen vloeren en houten balken in het plafond. Het complex was gelegen even buiten het dorp, Castellina in Chianti, verscholen in de bossen en slecht bereikbaar over een onverhard grindweggetje. Voor kinderen was er niet veel te doen. Je had de vallei waar je in kon lopen, tussen de tomatenplanten door en de rozemarijnstruiken. Ik maakte er waarschijnlijk een pijl en boog. Of een katapult. Voetballen deed ik er ook. Met mijn broer en mijn zus. Of ik het er leuk vond weet ik eerlijk gezegd niet meer maar vermoedelijk wel. Als ik aan Il Mandorlo denk hoor ik de krekels tjirpen, bijna angstaanjagend, want verder was het er erg stil. En warm, heet. Het waren lange warme dagen. Ook zie ik mijn vader in de schaduw zitten, het enige wat hij tijdens deze vakanties deed was het lezen van boeken. Hij was klein van stuk en erg wit. Ook als hij na twee weken weer thuis kwam was alleen zijn gezicht verkleurd. Nu ben ik 47, en dat ik mijn vader, jaren later, niet meer zou zien wist ik toen nog niet. Soms zit ik thuis, in het donker, en denk dan terug aan mijn vakanties in Il Mandorlo. Ik denk aan het jongetje wat ik toen was en nu niet meer ben, de onschuld verloren en vele fouten verder. Il Mandorlo was een huis, ver weg van huis. En toch een huis. Ja, mijn vader heeft het goed gedaan.