Cappy, 20 april 1918 Lieve Emelia, Mijn hoop is dat deze brief je niet te zeer ontrieft. In andere tijden zou ik hem nooit geschreven hebben, zouden jij en jouw nabijheid, jouw liefde, me te dierbaar zijn. Maar in deze dagen is de roep van mijn Albatros te luid. Ik zou de man niet zijn die jij lief hebt, als ik er geen gehoor aan zou geven. Voor velen bestaat het geluid dat hij voortbrengt slechts uit motorgeronk, hangt er een lucht van olie omheen. Ook ik ken de onbetrouwbare inborst van deze sirene, maar toch lieve Emelia, kan ik me niet afsluiten voor het ritmische gezang. Het is als een hartslag, voor mij. En ook ik ruik de olie, maar meer nog de velden, akkers en bossen waar ik overheen vlieg. Daar boven, hoor, ruik en proef ik het leven. Het is wellicht een illusie, Emelia, maar ik verkies die boven de werkelijkheid. Als ik opgestegen ben voel ik me niet verheven boven hen die beneden in de loopgraven gevangen zitten, maar wel bevoorrecht. Ik ben ervan overtuigd dat ik en mijn wapenbroeders, evenals onze tegenstanders hierboven, de laatste ridders zijn. Het leer van mijn vliegenierskap ruikt niet anders dan dat van de zadels van mijn voorvaderen. Soms groeten we elkaar na een gevecht op leven en dood, als in oude tijden. Als de trommels leeg zijn, zoals toen de lansen gebroken waren. Gisteren vloog er een arend in mijn sector. Het was alsof ik mezelf zag. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, Emelia. Het zijn de tijden. Het is het besef dat dit het hoogste in mij naar boven haalt. Ik ben een arend, Emelia, met een snel kloppend hart. Als onze God mij genadig is, veranderen de tijden, keer ik terug naar jou. Met dierbare groet, Manfred