Hoe vaak ik al in deze boom heb gezeten ben ik vergeten en dat is voor mij ook niet van belang. Het enige wat ik weet, is dat ik hier na verloop van tijd telkens terug moet komen. Het liefst zit ik hier de hele dag bang dat mijn enige kans ongemerkt aan me voorbij zal trekken. Er is toch niemand die mij mist. Mijn onvoorbereide ouders hadden me op vijfjarige leeftijd op straat gezet. Ze hadden me aan mijn lot overgelaten, maar gelukkig was ik gedeeltelijk op de hoogte van mijn lot. Vanaf het moment dat ik geboren werd, hing er een reeks cijfers in mijn hoofd. Tot ik een jaar of acht was, had ik geen flauw idee wat die cijfers betekenden. Door mijn vele ervaringen op zo een jonge leeftijd, kwam ik er al snel achter dat het coördinaten waren. Coördinaten van deze plek waar deze gigantische eikenboom stond. De overige cijfers staan voor een jaartal. In dit geval het jaar 2491. Soms moet ik tientallen jaren wachten tot het jaartal klopt met het jaar waarin ik leef, soms maar een paar jaar, zoals nu. Dit keer wacht ik elf jaar tot de voorspelling zal uitkomen. Al 168 dagen wacht ik op het juiste moment. De tijd begint te dringen. Deze eikenboom is niet zomaar eikenboom. Hij bevindt zich dit keer op de grond van een getrainde jager. Hij is al dagen opzoek naar de schuldige van het weghalen van zijn fruit en groenten. Dat is waar ik van leef. Terwijl ik rondkijk, opzoek naar het teken waar ik al zo lang op wacht, hoor ik in de verte weer geweerschoten. Een lichtje in de verte leidt me af van mijn gedachten aan de jager. Dit is het teken waarop ik heb gewacht. Het ene moment is het verdwenen en dan is het er weer. Alsof het zich schuilhoudt tussen de bomen. Één harde knal en een immense pijn. Zwart. Opnieuw word ik geboren met een reeks cijfers in mijn hoofd. Ik weet nog niet waar ze voor staan, maar daar kom ik snel genoeg achter. *Titel: Een kind in een boom Schrijfster: Minca Huiberts Leeftijd: 21*