Het is voorjaar. De ochtenddauw ligt als een fijne filigraan over de taxushagen. De vogels tjilpen en kwetteren dat het een lieve lust is. Ze slaan hun vleugels wild uit terwijl ze badderen in de vijver of zijn op zoek naar eten en een plek voor hun nest. Met mijn boek in mijn hand loop ik de tuin in en ga op het houten bankje zitten, mijn favoriete plekje. De zon verwarmt me en geeft me energie. Ik rek me eens lekker uit en snuif de frisse buitenlucht op. Zalig. Ik houd niet zo van die donkere en korte dagen van de winter. Nee, geef mij maar het voorjaar en de zomer. Deze maand ga ik een rozenperk aanleggen, mijn lievelingsbloem. In het boek dat ik bij me heb hoop ik ideeën op te doen. De letters van het boek beginnen voor mijn ogen te dansen, als ik mezelf toesta even weg te dromen en te genieten van de zonnestralen die over mijn gezicht kruipen. Rozen staan voor mij symbool voor liefde en verdriet. Zodra ik mijn neus maar in een bos steek en de geur opsnuif, flitsen er allerlei herinneringen naar boven. De eerste rozen zaten in mijn bruidsboeket. Gedroogd onder een stolp heb ik die jarenlang bewaard totdat de kleur helemaal vervaagd was. Op Moederdag kreeg ik steevast een roos bij mijn ontbijt op bed. Mijn gedachten dwalen af naar het overlijden van mijn grootmoeder, waar vier achterkleinkinderen, niet ouder dan vijf jaar in een kring om haar kist stonden. Allemaal met een roos in hun handen. Hun serieuze toetjes zie ik nog voor me. Hadden we eens ruzie dan werd dat altijd goedgemaakt met rozen. Het is alweer een paar jaar geleden dat ik mijn laatste bos heb gekregen. Dat waren er dan ook wel meteen 50! Doordat mijn hoofd naar beneden knikkebolt word ik wakker. Eén ding weet ik zeker. Het worden rode rozen.