In het fietsenhok staken we onze sigaretten aan. De regen kletterde op de golfplaat boven ons, uit een kapotte regenpijp gutste water. Ze veegde een laatste natte haarsliert uit haar gezicht en raakte daarna mijn arm aan. Van mijn nek naar mijn tenen knetterde een hoogspanningskabel. 'Ga je naar het examenfeest?' vroeg ze. Ik knikte en zei na twee keer slikken: 'Ja.' 'Dans je dan met mij?' Haar ogen waren twee keer het oneindige heelal. 'Alleen met mij, beloof je dat, Johan.' 'Ja.' Ik hoorde het mezelf zeggen, maar het was alsof van een afstandje iemand anders antwoord gaf. Ze bleef me aankijken. 'Echt, beloofd.' 'Dank je.' Ze raakte mijn arm weer aan en liet haar peuk in een put vallen. 'Dan ga ik nu naar huis.' Ik wilde niet dat ze wegging. Ik wilde dat ze bleef om met mij in het fietsenhok te wonen, om voor altijd samen te zijn onder een golfplaat en te luisteren naar de regen. 'Wacht nog even,' riep ik, 'je hebt geen jas. Het is zo droog, het is maar een bui.' 'Jawel, hij hangt over mijn stuur.' Ze liep naar haar fiets en trok een zwart regenjack aan. Ze zwaaide en daarna verdween haar hoofd in de capuchon. Als een vleermuis zwenkte ze het hok uit. 'Dag Johan,' riep ze. Ik rookte mijn sigaret zo ver mogelijk op en liep vertraagd naar mijn fiets. Ik kon het niet geloven, het niet bevatten. In de stromende regen fietste ik met de handen van het stuur naar huis. Nee, het regende niet en ik fietste niet: ik danste op het ritme van haar lettergrepen in de lentezon.