#51 Vissen

Vissen is een filosofie. Een levenswijze. Een relict, overgeërfd van voorouderlijke genen en geactiveerd door het oerinstinct. Zen, maar dan zonder gezweef. Bepakt met kaar en foedraal wandel ik door de weilanden. Mijn laarzen blinkend van nachtelijk dauw. De geur van nat gras en bemoste boomstammen prikkelt mijn neus. Ik adem diep in, de koude lucht werkt verfrissend als een pepermuntje. Ik kom aan op mijn stek. Zachtjes, ongehaast pak ik alles uit, monteer mijn vislijnen, bevestig het aas en werp uit. Dan ga ik zitten. Het is nog donker. Ik rol een sigaret en steek de vlam er in. Het is doodstil. Geen blaadje beweegt. Ik wacht op het wonder. . Plots gebeurt het. Een flauwe schemering. Binnen enkele minuten beginnen de dingen zichtbaar te worden. Achter mij trekt een egel een pier uit de grond. Wolken nevel drijven traag over het roerloze water. Een koekoek roept in de verte. De insecten ontwaken en beginnen te gonzen. Ergens hoor ik een haan zijn harem wekken. En dan, van nog verder, ijl gebeier van een kerkklok. Een uil roept de nacht vaarwel. Even zindert de natuur van geluid, een ochtendconcert dat de zon verwelkomt. Ik schenk mezelf een koffie in en drink met kleine slokjes. Daar doe ik het voor, dit moment. Dat vissen, die uiteindelijke handeling, is een excuus. Het geeft me een geldige reden om midden in de nacht op pad te gaan. Om de geboorte van een dag te ervaren. Het is de legitieme rechtvaardiging voor mijn excentrieke uitspatting. Voor mijn omgeving ben ik een visser. Het is mijn alibi. Wat ik doe, is niet vissen. Het is een poging, een hunkering naar een geheim. Hét geheim. De zin? Het hoe, het waarom. Misschien dat ik het dáár vind..?