'De laatste dag', zucht Piet. Hij zit in zijn denkboom en kijkt uit over het glinsterende wateroppervlak. Onder hem wuiven de riethalmen in de wind en zingen de vogels alsof hun leven er van afhangt. Hij komt hier graag, ook al vinden zijn ouders het niet fijn als hij in bomen klimt. Het leven kan soms zwaar zijn. Op school wordt hij gepest door Henk, maar dit kan Piet niet aan zijn ouders vertellen. Die schreeuwen toch alleen maar tegen elkaar, tot diep in de nacht. Hoe vaak heeft de jongen er niet van kunnen slapen. Of ze schreeuwen tegen hem, omdat zijn schoolcijfers tegenvallen en dat hij beter zijn best moet doen. Morgen zal het anders worden. Zijn moeder gaat het huis verlaten en bij haar ouders in Denemarken wonen en hij moet mee. Het is net alsof er een steen zich in zijn maag nestel als Piet er aan denkt. Zijn oude school is niet alleen maar ellende. Hij heeft er ook vriendjes en Hans komt vaak voor hem op. Hij zal helemaal overnieuw moeten beginnen en dan spreken ze daar ook nog een compleet andere taal. Piet haalt diep adem. Het is ook zijn eigen schuld. 'Ik had liever moeten zijn, dan was dit allemaal niet gebeurd.'