Vanaf de grote bank in de huiskamer kun je veel vogels zien zitten. De laatste tijd zijn er veel zeldzame vogels, volgens mama. Mama noemt zichzelf een ‘vogelspotter’. Met haar grote zwarte verrekijker kijkt ze er uren naar. Papa noemde haar een ‘vogelfreak’. Drie weken geleden was ik bij hem, hij woont nu in een groot huis. Een grondhuis. Hij zei toen weinig, hij zegt altijd weinig. Alleen dat ik het mama maar niet kwalijk moet nemen. Dat ze ‘overgangsverschijnselen’ heeft. Ik weet niet wat overgangsverschijnselen zijn. Zouden vogels ze ook hebben? ‘Merel,’ roep ik naar mama, wijzend naar de zwarte vogel die zich voor het grote raam heeft genesteld. ‘Goed zo, je begint het te leren,’ zegt mama. Ik wil tegen mama terugzeggen dat dat niet zo moeilijk was, maar doe dat niet. Want mama kijkt bedroefd, dan wil ze niet gestoord worden. Misschien komt dat door de scheiding, daar worden mensen misschien wel bedroefd van. Ik ga sowieso nooit trouwen, dat is veel te serieus. Ik wil een flierefluiter worden, net als de vogels. Ons huis is heel stevig. Het schijnt van eikenhout gemaakt te zijn, door professionele bomenhuttenbouwers. Zelfs mijn mama’s waterbed kon erin staan, en die is heel zwaar. Raar dat mama na de scheiding nog steeds in een tweepersoonsbed slaapt. Ik heb wel eens gehoord dat dat ‘verlatingsangst’ heet. Dat past dan zeker meer bij grote mensen. Mensen zijn geen vogels. Het raam boven mijn bureau staat open. Soms komt er wel eens een vogel naar binnen gevlogen, en gaat het op de rand van het bureau zitten. Gisteren een bonte kiekendief. Ik weet dat het een bonte kiekendief is, dat kan je zien aan de spikkels. Grote vogelencyclopedie, pagina 345. Mama zegt dat ik al een beetje een vogelspotter begin te worden. Ze zegt ook dat ik later ornitoloog kan worden, dan kan ik geld verdienen met het naar vogels te kijken. Is misschien leuk, hoewel ik ook vogelarts kan worden. In ieder geval wil ik net zo hoog wonen als nu, op vogelhoogte. Vogelvrij zijn.