#50 Koude Oorlog

Koude Oorlog We zaten midden in de Koude Oorlog, eind jaren zestig. De Cuba-crisis had de hele wereld in rep en roer gebracht. Ook ons vieren: Ton, Jo, Miranda en ik. We waren vanaf de bewaarschool al dikke vrienden, woonden alle vier in de Houtrustbuurt en waren even oud; tien jaar, Miranda een jaartje ouder. Onze vaders waren officier op de legerplaats ‘t Harde. Wij kregen die Koude Oorlog bijna letterlijk met de paplepel ingegoten. Was het niet aan tafel tijdens het eten, dan wel als vrienden of collega’s van pa op bezoek kwamen. Wat onze vaders op de Oldenbroekse heide met hun kanonnen in het groot deden, speelden wij in onze achtertuin die grensde aan het bos. Dat bos was ons exclusieve oefenterrein. Daar mochten geen andere kinderen spelen, dat waren vast de spionnen waar ik wel eens over had horen praten. Die moesten geweerd worden. Daartoe hadden we in een geïsoleerd staande esdoorn een plateau getimmerd, stevig en ruim genoeg voor vier personen. Van daaruit konden we de omgeving goed in de gaten houden en de spionnen met onze katapulten verjagen. Toen het plateau na weken hard werken klaar was, stelde Miranda de cruciale vraag: ‘Wie heeft er eigenlijk de leiding van ons ‘Door Dik en Dun’? Zo noemden wij onze legereenheid: door dik en dun. Daar hadden we nog niet aan gedacht. We keken elkaar eens schaapachtig aan en we waren nog niet uitgekeken of Miranda kwam met een voorstel. ‘We gaan een wedstrijd doen en wie wint, die wordt bevorderd tot generaal, en de anderen zijn dan de kapitein van de generaal. Dat vonden we een uitstekend idee. Maar wat voor wedstrijd? Iedereen wou natuurlijk graag generaal worden. Het moest geen competitie worden waarbij Miranda al bij voorbaat zou verliezen omdat ze een meisje was. Wij jongens waren alle drie sterker dan Miranda, dus het moest geen krachtmeting worden. Miranda kwam weer met de oplossing: ‘Wie hier vanaf het plateau het verst kan pissen wordt onze generaal.’ Nu keken we elkaar niet alleen schaapachtig, maar ook hoogst verbaasd aan. Wij jongens hadden dat spelletje al vaker gedaan, maar alleen als Miranda niet in de buurt was. ‘Oké?’, klonk het vastberaden van Miranda. Gierend van het lachen gingen we akkoord. Dat wilden wij wel eens zien, hoe ze dat voor mekaar ging brengen. Ik was als eerste aan de beurt. Ik ritste mijn gulp open en haalde mijn piemeltje tevoorschijn. Om een paar centimeters winst te behalen ging ik zo dicht mogelijk bij de rand staan, met mijn heupen een beetje naar voren en een knik in de knieën. Op het droge zand kon je precies zien tot hoever ik gekomen was. Ton en Jo deden eender. Die kwamen aanzienlijk verder omdat ze de voorhuid naar achter hadden geschoven. Stomkop... dat was ik vergeten. Nu Miranda. Gespannen glunderden wij bij wat komen ging. Zelfverzekerd en met een triomfantelijk lachje keek ze ons aan. Ze ging op de rand van het plateau zitten, schoof haar jurk onder haar billen, spreidde haar benen weid, sjorde haar onderbroekje opzij en met beide handen trok ze haar schaamdoosje uiteen. Ze helde achterover en zette druk. Ze spoot, niet zoals wij sufferds deden, schuin naar beneden, nee... zij vuurde in een uitgekiende ballistische baan schuin omhoog en overtrof Jo met meer dan drie meter; een dochter van een artillerie-kapitein waardig. Miranda werd met schatergelach en gejuich tot onze Generaal bevorderd.