wekelijkse schrijfopdracht #50: een kind in een boom Jan Pieter Gerritje Horrelpoom klom op een dag heel hoog in een boom. Zijn moeder had het niet aan zien komen; hij toonde nooit eerder interesse in bomen. Soms zat hij er wel onder, soms zat hij ernaast, daarover had zij zich nooit verbaasd, maar zo erin, zo er hoog boven in, dat was nieuw en niet naar haar zin. De moeder van Jan Pieter Gerritje Horrelpoom stond boos te brommen onder een grote boom. Ze tuurde omhoog door de bladeren, riep Jan Pieter Gerritjes vader en die kwam terstond en volgde haar blik, zag daar vervolgens tot zijn schrik -hij kon zijn ogen nauwelijks geloven- Jan Pieter Gerritje ondersteboven! Jan Pieter Gerritje Horrelpoom hing eerst als een luiaard in de boom, maar al snel voelde hij zich op zijn gemak en bungelde met één knie aan een tak. Dit leek zijn ouders voor hun zoon niet heel gezond en niet heel gewoon. Dus vader riep en moeder riep, maar Jan Pieter Gerritje intussen, sliep. Jan Pieter Gerritje Horrelpoom sliep ondersteboven in een boom. Zijn lijf zwiepte vervaarlijk heen en weer. “Straks valt 'ie!” riep moeder keer op keer. “Word wakker!” riep vader, en in lichte paniek: “Waarom doet hij zo gek, is hij soms ziek?” Toen kwam dus de dokter erbij, die bekeek de toestand eens goed en zei: “Apiritus, komt slechts hoogst zelden voor, maar dit lijkt me wel een gevalletje, hoor. Een gevalletje van licht apiritus dat is precies wat u hier ziet, dus. Nee, hij heeft het niet zwaar te pakken, anders slingerde hij nu wel door de takken. Het zal met een weekje wel overgaan, maar geeft u hem vooral géén banaan.” De moeder van Jan Pieter Gerritje Horrelpoom protesteerde nog even, daar onder die boom: “Ja, hoor eens doker, het is toch ook voor apen niet gewoon om ondersteboven te slapen.” “Uw zoon is geen aap,” weerlegde de arts, “apiritus is werkelijk iets heel aparts. U vreest dat hij valt, maar dat denk ik niet. Hij hangt heel ontspannen, zoals u ziet. En zo hing Jan Pieter Gerritje Horrelpoom een dag of zeven in zijn boom. Meest aan zijn knieen, op zijn kop, maar soms ook een poosje gewoon rechtop. Toen klauterde hij op zijn gemak naar beneden, keek om zich heen en zei heel tevreden: “Dat was me een weekje, sta toe dat ik nageniet, apiritus is zo gek nog niet.”