Parijs, 30 augustus Lief dagboek, Net als gisteren slinger ik tussen hoge pieken en diepe dalen. Ik word soms zo moe van mezelf! Ik ben zó verliefd, lief dagboek. Mijn Egyptische sprookjesprins is zo goed en zo lief voor me. Zo geduldig. Gek, maar nu pas voel ik me echt een prinsesje! Tegelijk, lief dagboek, word ik zo moe en zo wanhopig van altijd schuilen, altijd wegduiken achter een hoed of een krant. Altijd lijfwachten om me heen. Die aasgieren worden nog een keer mijn dood. Echt, ik meen het! Soms voelt het alsof ik door een mijnenveld loop en dat het zomaar helemaal fout kan gaan. Gelukkig heb ik ook mijn twee grote schatten nog, die me al het geluk van de wereld gunnen. Wat zou ik moeten zonder hen? Ik mag niet klagen, ik ben zó bevoorrecht. Lief dagboek, af en toe voel ik me net weer een schoolmeisje en dan wil ik jou helemaal vol kladderen met onze namen, die van hem en die van mij, met hartjes ertussen, maar ik doe het niet. Dat zou toch te gek zijn. Bovendien, als ik onze namen zie - dit klinkt misschien waanzinnig - maar ik zie dan allen wat ze gemeen hebben; “di”, Sterf!. Soms vraag ik me af of het wel goed met ons kan aflopen. Wat zeg ik nu? Goed met ons aflopen? Natuurlijk loopt het goed met ons af. Je zou straks de jaloerse blikken eens moeten zien van al die Franse tuthola’s als ik met mijn fiere farao over de dansvloer zwier. Zelden was ik zo vol leven! En dat bedoel ik letterlijk, lief dagboek. Ik durf het nog niet op te schrijven, maar als we straks, na het feest naar huis rijden, ga ik het hem vertellen. Achter in de auto. Ik denk dat hij echt een goede vader zal zijn, lief dagboek. Nu moet ik snel verder met mijn toilet. Ik doe vanavond eindelijk de jurk aan die ik van Gianni heb gekregen. Lieve Gianni, ik mis je zo! Maar vanavond wordt een prachtige avond!